Bir an bu odada, herkesle uyum içinde olduğun bir an. Aradıkların, istediklerin, yitirip buldukların, bulup yitirdiklerin, bildiklerin ve bilmediğini bilmediklerinle var olmuş uyumsuz bir bütünsün. Çünkü senden isteyen, seni kısıtlayan, seni yerinde durmaya zorlayan bir dünyayla savaşıyorsun. Kendini hem gerçek kılmak hem o gerçekliği yerle bir etmek için uğraşıyorsun.
Bir kitap okudu
140 syf.
·
Puan vermedi
·
1 saatte okudu
Okur Takip Önerileri
Zihnim bedenimden ve dünyadan milyonlarca kilometre uzakta da olsa ayağımın bastığı yerdeki her şeye hâkim olmalıyım, diye düşündüm hep.
Hayatımızı bizim dışımızda kimse mahvetmemişti. Ve biz o intikamın peşindeydik. Beynimizi öldürmenin peşinde...
Kendimi bilmeyi bıraktım. Ölümü bilmek ve anlayabilmek bile daha kolay. Yanıtı olmayan bir soru olarak geldim dünyaya. Ve sorusu olmayan bir yanıt gibi de gidiyorum.
Hiçbir yere ait olmayanları iyi tanırım. Her yere aitmiş gibi davranırlar. Ama uyuyabilmek için yapmayacakları şey yoktur. Yalanlarını kendilerine unutturmak için...
Hiçbir yeri, bir gün geri dönmek için terk etmedim.
"İnsanlar..." dedim fısıldayarak. "Taşırlar insanları. Kundaktayken, tabuttayken. Hep taşıyacak birileri olur. Bazıları dostluktan, bazıları cepteki paradan, bazıları da içinde bulundukları sistem bir gün onlara da taşınma sırasının geleceğini söylediği için, taşırlar insanı..."
Evet. Belki de varlıklarından şüphe ettiğim bütün duygular içimde ama onları uyandıracak olanlar ortada yok.
Düşüncelerimizi söylememize yetecek kelimelerin yeryüzündeki lisanlarda bulunmadığını uzun zaman önce anladım.
" Ben ne zaman
Öyle durup dururken,
Öyle damdan düşer gibi
Açıp seni okumaya başlasam.
Anlıyorum ki,
Mahvolmuşum" 
Orhan Veli Kanık