Yüz savaşta yüzünü kazanmak en mükemmeli değildir. En iyisi savaşmadan baş eğdirmektir.
Tarih boyunca askerlerin en önemli gıdası öğütülmüş ya da kavrulmuş tahıllardı ve beraberinde verilen yağ, peynir, lejyonerlerin ana gıdası olan balık suyu hülasası, şarap, sirke, bira ve bazen de kurutulmuş, tuzlanmış ya da yeneceği zaman kesilmiş et, savaşacak güçlerini yitirmemelerini sağlıyordu.
“Zira insan, tabiatı gereği zora düşmedikçe yeteneklerini hakkıyla ortaya koyamaz.”
Çağdaş savaş talimleri bir askerin taşıyabileceği yükün ortalama olarak otuz beş kiloyu geçmemesi gerektiğini ortaya çıkarmıştır.
Eski Yunan’da olduğu gibi ortaçağda da savaşlar kanlı ve korkunç geçiyordu. Yunanlılar seçtikleri savaş biçiminin yarattığı yorgunluk ve bitkinlik sonucu dayanamaz hale geldiler; şövalyelere özgü savaşma biçimi ise barutun ortaya çıkışı gibi dıştan gelen bir nedenle çöktü.
İnsanların kanı kızıştığı zaman Tanrı’nın sözleri duyulmuyordu.
"Kargaşa düzenden doğar, korku cesaretten doğar, zayıflık güçten doğar."
"Savaşmadan kazanmak en büyük başarıdır."
Hızın rüzgar gibi, yavaşlığın orman gibi olmalı.Ateş gibi saldırıp yağmalamalı, dağ gibi kıpırdamaz olmalı. Karanlıklar gibi bilinmez, hareketin yıldırımlar; şimşekler gibi olmalı.
Bilge olmayanlar casus kullanamazlar, insancıl ve adil olmayanlar casuslardan faydalanamazlar, zeki olmayanlar casusların getirdikleri bilgiden yararlanamazlar.
Sayfa 42Kitabı okudu
Kâr ve zarar karşılıklı olarak bağımlıdır, önce zararını kestirirsen sonra da kârını öğrenirsin.
Sayfa 75Kitabı okudu