İnsan sadece iki şekilde huzur bulabilir: O yeniden bir hayvana dönüşebilir. O zaman o tek olacaktır, o zaman hiçbir bölünme olmayacaktır, o zaman huzur olacaktır, sessizlik, ahenk... Ve milyonlarca insanın yapmaya çalıştığı şey farklı şekillerde hayvan olmaktır.
Savaş insana yine hayvan olma şansı verir; bu yüzden savaşın büyük bir çekim gücü
Zihinle özdeşleştiğiniz sürece, benlik duygunuzu dışarıdan alırsınız. Yani, kimlik duygunuzu nihai olarak gerçek kimliğinizle hiçbir ilgisi olmayan şeylerden: toplumsal rolünüzden, malınızdan-mülkünüzden, dış görünümünüzden, başarılarınızdan, başarısızlıklarınızdan, inanç sistemlerinizden vs. alırsınız. Bu sahte, zihin-ürünü benlik, yani ego kendini savunmasız ve güvensiz hisseder ve daima özdeşleşeceği, kendisine var olduğu hissini verecek yeni şeyler arar.
Ön yargılar bindiğiniz dalı kesmenize ve yalanlara karşı savunmasız olmanıza neden olabilir.
Düşman yeterince yakına gelirse ve savunmamı sınayabilirse, savunmasız olduğumu görebilir. Kendimi korumak için, düşmanın zayıflıklarımı ortaya çıkarmasını beklemem; düşmanın dikkatini zayıflarımdan başka yöne çekecek şekilde saldırırım ve düşmanımı kendisini korumaya zorlarım.
...Siz zihninizle özdeşleştiğiniz sürece, ego yaşamınızı yönetir. İncelikli
savunma mekanizmalarına rağmen, hayalet doğasından ötürü, ego çok
savunmasız ve güvensizdir ve kendisini sürekli olarak tehdit altında görür.
Ego dıştan çok güvenli görünse bile bu böyledir. Şimdi, bir duygunun
bedeninizin zihninize gösterdiği tepki olduğunu hatırlayın. Beden sürekli
olarak egodan, yani sahte, zihin-ürünü benlikten ne mesajı almaktadır?
Tehlike, ben tehdit altındayım. Ve bu sürekli mesaj tarafından üretilen duygu nedir? Elbette, korku.
Kendini öldürmeyi hiç aklına getirmemiş kişi durmadan onu düşünen kişiden çok daha çabucak karar verecektir intihar etmeye. Can alıcı her eylemi düşünmeden gerçekleştirmek ince eleyip sık dokumaktan daha kolay olduğundan, intiharın el sürmediği zihin bir kez ona itildiğini hissetti mi, bu ani itki karşısında savunmasız kalacaktır.
...Manzoni'nin şu satırlarını okudum: Öyle anlar vardır ki, genç zihinler, görünürde iyi olan bir davranış veya fedakarlık talebini derhal karşılamaya hazırdır; genç zihin, yeni açılmış bir çiçek misali narin sapının üzerine usulca yerleşir ve karşısına çıkan ilk esintiye rayihasını bahşetmeye hazırlanır. Başkalarının sessiz bir saygıyla hayran kalmasını gerektiren böyle anlar, diye devam eder Manzoni -ezberden ve yaklaşık olarak, çevirerek alıntılıyorum böyle anlar, bencil ve kurnaz kişilerin kollayıp yakaladığı, henüz savunmasız olan iradeleri bağladıkları anlardır.
Bu sahte, zihin-ürünü benlik, yani ego kendini savunmasız ve güvensiz hisseder ve daima özdeşleşeceği, kendisine var olduğu hissini verecek yeni şeyler arar. Ama, hiçbir şey ona kalıcı bir doyum verecek kadar yeterli değildir. Böylece, onun korkusu, yoksunluk ve muhtaçlık duygusu sürer.
BAUMAN'IN POSTMODERN DÜŞÜNCESİNDEN;
POSTMODERN DİN ALGISINA KATKILAR.
Bauman, Postmodern düşünceye çok önemli katkılar sağlamış bir düşünürdür. Bu katkılarından dolayı Dennis Smith, onu postmodernitenin peygamberi olarak ilan etmiştir.
Bauman, postmodernliğin, dünyanın büyüsünü bozmak için girişilen, sonunda sonuçsuz kalan uzun ve gayretli modern mücadeleden sonra dünyanın “yeniden büyülü hale getirilmesi” olarak
"SAVUNMASIZ ZİHİN..."
- "... Bilimsel Bilgi’nin görünen anlamının altında saklı; bu “ateist tasvir, failsiz cümle, öznesiz ifadelerdeki gizli ve derin altmesaj ve anlamlar”; bilincin filtrelerine takılmadan, direkt bilinçaltımıza işler. Bilim/sellik’in bir “truva atı” işlevi gören virüslü ifadelerinde saklı bu “subliminâl ve hipnotik mesaj ve telkinler”; (bilincimizin antivirüs programlarına takılmadan; “bilim / bilimsel bilgi” ambalajıyla direkt bilinçaltımıza enjekte edildiğinden;) savunmasız olan zihnimizin tüm algı ve inanç ve davranış kodlarını kırar ve etkisiz hâle getirir..."
(Ayhan Küflüoğlu, Metabilim: Sihrin Yapısı, izdiham.com)