Saklamaya çalışma, nafile. Sevda, çocuk gözlerinden uyku gibi akıyor.
Bilmem söyledim mi? Görmeyi öğreniyorum. Evet başlıyorum. Henüz beceremiyorum. Ama elden geldiğince zamandan yararlanmak istiyorum.
Örneğin, ne çok insan yüzü varmış da hiç farkına varmamışım. Bir sürü insan var fakat yüz daha fazla, çünkü her insanın yüzü birkaç tane. Aynı yüzü yıllar yılı taşıyanlar var; tabi eskir bu yüz, kirlenir, kıvrımlarından aşınır, yolculukta giyilen eldivenler gibi bollaşır. Tutumlu, basit kimselerdir bu gibiler; yülerini değiştirmez, temizlemeye bile vermezler. Nesi varmış derler ve kim onlara bunun aksini kanıtlayabilir? Şimdi madem birçok yüzleri var, ötekilerini ne yaparlar sorusu gelir akla. Saklarlar. Çocukları kullansın. Ama bu yüzleri köpeklerinin de takınıp sokağa çıktıkları olur. Neden olmasın yüz yüzdür.
Acaba şu anda o ne düşünüyor? Herhalde beni değil.Niçin?Onun kafasında bir müddet yaşamak için neleri feda etmem ki?Her şeyi. Bana şimdi bir işaret versin, derhal, bir an düşünmeden şu tramvayın altına atlarım.Acaba atlar mıyım?
Okur Takip Önerileri
"İşte bunu yapmamalı. İnsanlarla oynamamalı. Bir yerleri var, bir ince yerleri, işte oraya değmemeli."
Sayfa 159
"Hicriyle çifte nefir-i revân oldu gözlerim"
“Ol nev-nihâli hayli zaman oldu gözlerim"
Sayfa 19
"Sevdiğini söylemek teslim olmak demekti. Hiç insan son kozlarını oynamadan yenilmeyi kabul eder, teslim olur mu?"
"İnsan bir öfke anında arkadaşını, bir buhran dakikasında kendisini öldürebildiği gibi, aşk denen hastalığın şiddetlendiği bir sırada da istikbalini, halini, mazisini, her şeyini feda edebilir. "
Sayfa 176
Edebiyat, hakikatların hayalle süslenmesidir.