Zaman tam şuanda durdu
Şuan hareketsiz kalan yalnız düşüncelerim
Düşüncelerim ölüyor ne yazık
İzliyorum ne yazık amaçsızca
Bir de bu kargaşada sen geldin aklıma anlamsızca
CD'leri karıştırıyorum
Sana benzeyen film var mı diye
Sonra kendimi plakçıda buluyorum
Hangi şarkı sensin diye
45'likleri karıştırıyorum
Sahi bilmiyorum bin dokuzyüz kaçtın
Bin dokuzyüz kaçta kaldı hayallerim
(Muhammet Fatih Bektaş)
“Efendim?”
“Diptesin, en dipte. Belli ki orada, öylece hareketsiz yatıyorsun günlerdir.
Dipte olmak fırsattır oysa. Seni bekliyoruz, diyorum. Uyanacak mısın?”
Ne diyor bu kadın ya? Kalk gidelim, kalk. Yorgunum, çok yorgun
hissediyorum... Her şeyi anlamaya çalışmak, neden karıştı her şey bu kadar?
Çünkü beni dinlemiyorsun, ondan. Hadi kalk!
“Ben... kusura bakmayın... Anlamıyorum ne söylediğinizi, gitmeliyim.”
Hızla kalkıp Dost’u tuttuğum gibi giderken arkamdan sesini duyuyorum:
“Kaçtığın kendinsin, nafile. Her yer sensin. Hepsi senin...”
.
Sizi böyle bir kargaşa içinde bırakan, bu tür şeylerin peşinde koşmanız ve onlardan kaçınmaya çalışmanızdır. Yine de sizi aramıyorlar; onları arayan sensin.
Onlar hakkında yargılamayı askıya alın. Ve bir anda hareketsiz kalacaklar ve kaçmaktan ve kovalamaktan kurtulacaksınız.
...
İçimi açıyorum sana, içimi döküyorum usulca. Konuşacak kimsem yok benim. Beni anlayan, beni dinleyen, yanımda olan birisi yok. Benim senden başka kimim kimsem yok. Senden başka gideceğim bir yerim de yok. Ne yaşarsam ben hep sana geliyorum. Çünkü ben ne sensiz bir şeye sevinmek ne de sensiz bir şeye üzülmek istiyorum. Başıma herhangi bir şey gelse sensiz ona ne tepki vereceğimi bilmiyorum. Ben her anı seninle yaşıyorum. Beni ayakta tutan bana dayanma gücü veren sensin bunu hissediyorum. Susmanla bile yetiniyorum aslında. Yanımda olduğunu bildikten sonra susman bile çok şey anlatıyor bana. Bir kere sarılsan dünyadaki tüm kötülükler son bulacakmış gibi. Başımı bir kere dizlerine koysam yıllarca uyuyacakmışım gibi. Gözlerine bir kere baksam hareketsiz kalacakmışım gibi. Cümlelerimin hepsi seninle başlayıp seninle bitecekmiş gibi. İçimden geçenlerin ne kadarını biliyorsun bilmiyorum. Bildiğim tek bir şey var ben seninle yaşadığımı hissediyorum. Bu yüzden seni koyuyorum içime. Bu yüzden nefes alıyorum seninle. Şimdi başımı yaslayabilir miyim dizlerine…
Nakl olunur ki Cüneyd-i Bağdadi "kuddise sirruh" anlatır: Bir gün dervişlerle birlikte Şeyh Sırri Sekati "kuddise sirruh" hazretlerinin ziyaretine gittik. Marifetullahtan bir söz söyledi. O anda kendinden geçti. Hissiz ve hareketsiz oldu. Bir müddet öylece kalıp sonra kendisine geldi. Bana (Ey Cüneyd, benim nereye gittiğimi biliyor musun?) dedi. (Bilmem) dedim. Şöyle anlattı: (Beni aranızdan aldılar. Arş-ı âlaya götürdüler. Hak teâlâdan bir hitāb geldi. (Ey Sırri!) o anda bütün azalarım birbirinden ayrıldı. Tekrar birleşti. (Ben halk ile nasıl olurum bilir misin?) buyurdu. (Bilmem ya Rabbi) dedim. Buyurdu ki (Bütün insanların ruhunu yaratıp) Ben sizin rabbiniz değil miyim dedim. (Evet) dediler. Dünyayı onlara arzettim. On kısma ayrıldılar. Dokuzu dünyaya sarıldı. Bir kısmı rağbet etmedi. Bunlara Cenneti arz ettim. On kısma ayrıldılar. Dokuzu Cenneti sevdi. Bir kısmı rağbet etmedi. Bunlara muhabbetimi arzettim. Dokuzu firar etti. Biri kaldı. Bunlara belâ ve musibet gönderdim. Dokuz kısmı tahammül etmedi. Bir kısmı kaldı. (Muradınız nedir?) dedim. (Sensin yâ Rabbi) dediler. (Ben size çok belâlar musallat ederim) dedim. (Belaları sen gönderirsin. Bize tatlı gelir) dediler. Hak teâlâ buyurdu ki, (Madem ki isteğinizde sâdık olup hiç bir şeye bakmadınız, belalarıma sabr ettiniz. O halde ben sizinim ve siz benimsiniz.)
Sayfa 138 - Berekat Yayınevi 1982 BaskısıKitabı okuyor
