“…Hangi şiir yaraladı böyle bizi/ Yüreğimiz neden hep yangın yeri…” (s. 45)
“…Ya ben çürümüşlüğü her gün artan bir çağa/ Nasıl seslenmeli ne demeliyim” (s. 34)
“…Geceler yorgun, küheylan yürümek bilmez/ Rüyalar ağırdır bağrımda erimek bilmez/ Sönmekte aşk çerağım dirilmek bilmez” (s. 20)
“…Hayalin bile çekip gittikçe gözlerimden/ Yıllardır içimde döndükçe bu ince sızı/ Biter mi sınandığım acıya mahkûmiyetim…” (s. 18)
Balon bir tuzaktı. Bazı gözlemciler uyarmaya çalıştılar. “Er ya da geç çöküntü gelecek”, diyordu 5 Eylül 1929’da düzenlenen Ulusal İş Dünyası Konferansı’nda Roger Babson; “ve felaketle sonuçlanabilir”, diye ekliyordu. Ama kıyametten bahseden peygamberlere hoş gözle bakılmıyordu. Çok zengin bir sürü kişi, kendilerini daha da zengin yapacak bahislere servet yatırmıştı. Başkan Coolidge’in geçen Aralık ayında yaptığı iyimser Ulusa Sesleniş konuşmasının kesinlikle arkasındaydılar: “Hiçbir ABD Kongresi’nin önünde, şu anda gördüğümüzden daha sevindirici bir gelecek manzarası olmamıştı ... Sükûnet, gönül rahatlığı ... ve tüm zamanların rekorunu kıran bir refah düzeyi”.
Kısa bir süre sonra borsada gerginlik baş gösterdiğinde Maliye Bakanı Andrew Mellon hiç gecikmeksizin güvence veriyordu: “Endişeye mahal yok. Refahımızdaki hızlı artış devam edecektir”. The Wall Street Journal da yatırımcıların “kaygılarını” gidermeye gayret ediyordu: “Dün hisse senetlerinin ana gövdesinde gözlenen fiyat hareketleri, teknik yeniden ayarlama yüzünden geçici olarak duran büyük ilerleyiş özelliğini sergilemeyi sürdürdü”.
24 Ekim 1929’da Wall Street Borsası çöktü. Finansal çöküntü dünyayı Büyük Bunalım’a sürükleyerek sonunda Stalingrad, Auschwitz ve Hiroşima’ya yol açacak bir dizi olayı tetikledi. İnsanlık tarihinin en büyük trajedisi sahnelenmeye başlıyordu.
İnsanın dile getirebildiği en temiz, en duru sözcük “anne”, en güzel sesleniş “anneciğim”dir. Bunlar küçük oldukları kadar yüce; umut, sevgi ve şefkatle yoğrulmuş, insan yüreğinin tüm inceliğini, tatlılığını ve sıcaklığını yansıtan çok güzel sözcüklerdir. Anne hayatta her şeydir. Hüzünde teselli, kederde umut ve zayıflıkta güçtür. Sevginin, şefkatin ve bağışlamanın kaynağıdır. Annesini yitiren, başını koyacağı bir göğsü, ona dua eden bir eli ve onu koruyan bir bakışı yitirir.
Boş boş konusmayin lan kulaklarim aciyor. Agzi olan konusuyor, bu dunya icin bor kurgu. Kendini iyi hissetsin diye insanlar ileti yaziyor, twit atiyor gonderi paylasiyor. Ulusa seslenis aq. Balkon konusmasi eşdeğeri gibi. Herkesin icinde mi bir tanri yatiyor tanrim. Ben koleyim biliyorum. Lütfen.
