Bizim gibilerin hayatında güzellikler, kısa süren aydınlıklardır.
Beni sadece davetsiz bir misafir gibi kabul eden dünyayı affedebilecek miyim?
Çünkü hiç kimse öğrenmek için okumaz, unutmak için okur insan.
Okur Takip Önerileri
Âdem’in günahı öncelikle tanrısal bir felakettir. Tanrı insanı bütün noksanlıkları, çürümüşlüğü ve çökmüşlüğüyle donatmıştır.
Huzur bulmak için uyumuyoruz, geceyi ve sahte zaferimizi unutmak için uyuyoruz.
Benim umutsuzluğum dünyayla her temas edişimde artıyor. Ah! Kendi başıma ölebilmem için Tanrı’nın bağrında uyuyabilseydim!
Ve insan kalbi: Tanrının açık yarası.
Gerçek, dünya nüfusunun yarısının kadın bedenine sahip olduğudur. Dünya nüfusunun yarısı günbegün bu beden üzerinden sürdürülen cinsiyetçi tehditlerle savaşmak zorunda.
Hayatı suçlamıyorum, dünyayı güzel ve sevilmeye değer buluyorum. Ama batmaktayım.
Şunu her zaman hatırla: Sana hiç kimse bir şey borçlu değil. Kendinde neye hak görüyorsun? Doğduğunda hayat üzerinde herhangi bir iddian var mıydı?
Bir şeyden, onu görmezden gelerek değil, ancak onu yaşayarak kurtulabiliriz.
Ah! Şu kayıtsızlığın gücü! Budur taşlara milyonlarca yıl değişmeden dayanabilme olanağı veren.
İnsan acı çekmeyi kabul eder (boyun eğme) ve anlar ki acı çekmiş olmaktan başka bir şey yapmamıştır. Bunun bize bir yararı dokunmadığı gibi, başkaları da aldırmamışlardır çektiğimiz acıya. Bu yüzden dişlerimizi gıcırdatır, insanlardan uzaklaşırız.
Bizi en çok inciten şey, enayi yerine konmak, çektiğimiz acıların yadsınması, göz önünde bulundurulmamasıdır.
Dayan, Pavese, dayan.
[…]
Hiç değilse iyi bir yanı var bu işin. Kimse zarar görmüyor yıkılıp gitmemden.