Konuşmak değil de konuşabilmenin yanında asıl anlaşılmanın ne kadar önemli olduğuydu aslolan. İyileşiyorsun, hem bedeninde hem de ruhunda iyileşiyorsun. Yeşeriyor, tohum veriyorsun. Çocukluğun her ne kadar tenin gibi kara olsa da, ne kadar ötekileştirilmiş, itilmiş, ezilmiş olsan da bir sese, tebessüme, bakışa, dokunuşa açlığın, ufacık bir lokma ile doyurulduğunda yeşermenin, tohum vermenin yanında sımsıkı kök saldığının da gerçeğidir.
Zaman zaman yutkunmakta zorluk çekeceğin, yutkunduğunda da hazmedemediğin gecenin belli belirsiz ışığı umudun olsun...
