Valla başka bir şey istesen olurmuş :))
Mutluluğunu gölgeleyen tek bir şey vardı, tanrı katına sevdiğinin ismi ile, onun eşi olarak çıkamayacaktı.
O Mahur Beste Çalar Müjganla Ben Ağlaşırız...
Çocukluk arkadaşımla, uzayan bir gecenin sarmalında geçmişten bugüne yaşanmışlıkları, öfkeleri, hüzünleri, pişmanlıkları konuşuyorduk…
Dertleşme daha doğru bir sözcüktü galiba… Fonda o güzelim “Bir Mahur Beste” çalıyordu… Sacit birden “bu şarkının hikayesini biliyor musun?” diye sordu… “Büyük şair Attila İlhan'ın şiiri işte, Ahmet Kaya'da şahane
Orada harflerle uğraşan haliyle buldu içindeki kadını. Hatice, tüm kelimelerini dünyanın, sadece bir harf içine dercetmişti. Bir rumuz, bir parola, bir imza gibi bağlandığı o harf, "Mim" di...
Söylemeye kıyamıyor sevdiğinin ismini artık. Ulu orta "Muhammed" diyemiyor. Bu ismi söyleyecek olsa, ani bir zelzeleyle ortadan ikiye ayrılacağını sanıyor. Zannediyordu ki sevdiği ismi zikir edecek olsa dünyanın cümle başları, o anda susup ona dönecekler, imalı imalı bakmaya başlayacaklar kendisine, içinden geçen denizi hemencecik yakalayacaklar. Bu öyle bir isim ki sırrını ele vermemek için hiç zikretmese en iyisi. Bu yüzden bir şifre ile avutıyordu kendisini...
