Ben Sana Mecburum
sevmek kimi zaman rezilce korkuludur
insan bir akşamüstü ansızın yorulur
tutsak ustura ağzında yaşamaktan
kimi zaman ellerini kırar tutkusu
birkaç hayat çıkarır yaşamasından
hangi kapıyı çalsa kimi zaman
arkasında yalnızlığın hınzır uğultusu
Atilla İlhan
Okur Takip Önerileri
“Ben belki denizden bile eski biriyim.
…
Ne tezatlı şey, ne tuhaf
Ne tuhaf acıyla hiç konuşamamak.”
Didem Madak
6 ŞUBAT 1YIL 65 SANİYE
Deprem... Tam bir yıl önce... 65 saniye ama 365 gün o zamana hapsolmak. Yaşarken Ölmek o kadar yakın ki çok diledim ölmeyi. Buraya çok şey yazıp yazıp sildim ki ne benim yazdıklarım sevdiklerimi Maraşımı, çocukluğumu,gençliğimi bana bize geri verecek.. Ama şunu bilin bizde zaman geçmiyor sadece kendi kendimize elden geldikçe şifa olmaya çalışıyoruz.O kadar çok yoruldum ki özellikle depremden sonra, yaşadığım yaş kadar dert binmiş gibi omuzlarıma. Yaşadığım şehir sessiz bir mezar gibi O kadar sessiz ve kayıp ki..
O an hiç durmadı durur geçer sandım durmadı arttı şiddetlendi durmadı. Çook özlüyorum eski günlerimizi çook! Canım yanıyor,canımız yanıyor. Yaşayan ne varsa anı olarak kaldı hatırımızda, plak gibi aynı anlar tek tek dönüyor,yenisi eklenmiyor.
Çok özlüyorum demekten ve ağlamaktan başka elimden hiçbir şey gelmiyor.
Keşke hiç yaşamamış olsaydı
6 Şubat..
KAHRAMANMARAŞ
sezen tekrar paylaştı.
Bugün depremin üzerinden altı ay geçti..
Hissizleştim,duygularım da tek tek toprağın altına girdi..
O ilk günler gözümün önünden gitmiyor.
Şehir kapkaranlık, heryerde çığlık, dağ gibi enkazlar..
İlk gece hiç kimse yokken çığlık seslerinin geldiği binanın yanına kostugumda aşağı inen herkes kalıp betonları kaldırmaya çalışıyordu, gün ayana kadar hep birlikte birşeyler yapmaya çalıştık, çünkü bir kişi binlerce umuttu o an.. Parmaklarımız parçalansada ağlaya ağlaya kaldırmaya gücümüz yetmedi o enkazlara..
Sanki bir kıyamet, o kadar yalnız o kadar küçüğüz ki... Yaşarken ölmek istedim o gün.
Hatlar çekmiyor, kar yağıyor hava -10 derece.. Sonra halam aradı ismaile ulaşamıyoruz, amcam aradı eliflere ulaşamıyoruz; dayım aradı ananem enkaz altında kalmış..
Çok haykırmak istiyorum bazen çok!
Haykırsam da duyan yok. Ağlamaktan nefesim kesiliyor yutkunamıyorum.. Evimiz yanımızda girmeye korkarken, hırsız girmiş eşyalarımızı çalmış.. Hayat bu kadardı işte.
Nöbetleşerek uyuduğumuz geceleri, 3 hafta aç susuz kaldığımızı, ve ateşin başında duman olmuş yüzümü,kızaran gözlerimi catallasan sesimi unutmayacağım,unutturmayacağım.
Evimi özlüyorum, kuzenlerimi özlüyorum, yaşayamadığım gençliğimi özlüyorum...
Maraştan bir haber gelmedi dediler.. Çünkü artık maraş yoktu.. Deprem merkezüssü olmasına rağmen hep es geçildi maraş.. Maraş varken bile yok olmuş..
Geceleri korkudan uyuyamamak ne demek işte şimdi anlıyorum..
Ve artık şunu çok iyi biliyorum hayatta son bir şans var yarının olmayacakmış gibi yaşamak, affetmek, sevmek,sevilmek geç kalmamak..
Kahramanmaraş çok güzeldi, şimdi sepsessiz bir mezar..
Bir geliyorsun her derde deva
Her hâlin huzur, her hâlin sanki bir rüya
Bir gülüyorsun derman feryadıma
Her hâlin huzur, her bir hâlin sanki sevda
Birsen Tezer
Ümit Yaşar Oğuzcan
Yaktığım bütün sigaraların dumanları sana benzer
Tadı senden gelir
Yediğim yemişlerin
İçtiğim içkilerin
Ve içimdeki bu dayanılmaz sıkıntı
Bu emsalsiz hüzün
Seni beklediğim içindir