Vazgeçtim bu dünyadan tek ölüm paklar beni,
Değmez bu yangın yeri , avuç açmaya değmez.
Değil mi ki çiğnenmiş inancın en seçkini,
Değil mi ki yoksullar mutluluktan habersiz,
Değil mi ki ayaklar altında insanın onuru,
O kız oğlan kız erdem dağlara kaldırılmış,
Ezilmiş, horgörülmüş el emeği, göz nuru,
Ödlekler geçmiş başa, derken mertlik bozulmuş,
Değil mi ki korkudan dili bağlı sanatın,
Değil mi ki çılgınlık sahip çıkmış düzene
Doğruya doğru derken eğriye çıkmış adın,
Değil mi ki kötüler kadı olmuş Yemen'e,
Vazgeçtim bu dünyadan, dünyamdan geçtim ama,
Seni yalnız komak var, o koyuyor adama.
Hayatın başlangıcından kıyamete kadar bütün insanların ve hayvanların sahip oldukları ve olacakları merhamet duygusunun toplamı, Allah'ın kullarına duyduğu merhametin binde biri. Fakat kulun kula yok merhameti.
Dünyanın en güzel manzarası da olsa, burnunuza değdirecek kadar yakın tuttuğunuz fotoğrafın içinde hiç bir şey göremezsiniz. Yavaşça uzaklaştırdığınızda belirmeye başlar fotoğraftaki manzara... ve unutmayın ki o uzaklaşma sürecinin ucundaki umuttur insanı yaşatan.
Ard arda kaç zemheri,
Kurt uyur, kuş uyur, zindan uyurdu.
Dışarda gürül gürül akan bir dünya...
Bir ben uyumadım,
Kaç leylim bahar,
Hasretinden prangalar eskittim.