Uzun zaman oldu biliyorum
Seni aramayalı
Çok yağmur yağdı çok takvim koptu
Her yalnızlığa bir mevsim kopardım
Gönlümden
Her gelmediğinde sevmiyor oldun
İçimden kopan şiirlerimde
Gülüyorum ve biraz da ağlıyorum
Gülüşlerimde ama bilmediler işte
Ağlamayı unuttuğumu ben hep gözlerini görür gibi güldüğümü
Bir kapının sesiyle açıldı yokluğunun ceyranı ve bir müzikle yankılandı kalbimin örtüleri
her virgüle sığınıp seni bekledim
O ıssız kalabalığın ortasında
Kimsesiz bir kedi kadar üzgün sırnaştım
Gelmemelerine
Ve her gece yalnızlığı bir kez daha karanlığa batırıp şiir çizdim gözlerinle
Bazen tiksindim bir sevgiliyi görünce
Güneşe bazen denize o buram buram
Kokan acılarıma
Uzun zaman oldu sesinden düşmeyen
O sessizlik
Ve şunu anladım ki
Her şair maziden bir esinti gelir diye
Her yılın sonunu " Aralık" bırakır.
Bütün gülüşlerin tek sahibine