yani tamam okuduk, kötü değildi ama bu yazarı niye bu kadar abartıyorsunuz ya? kadın diyalog yazamıyor, kimin ne dediğini bile belli olmuyor. ayrıca kız karaktere ölümüne aşık, takıntılı, muhtaç olmayan erkek karakter mi olur? kaçıncı yüzyıldayız bu ne? ben kabul etmiyorum. erkek karakter dediğin kıza olan zafında kafayı yer. ben bu adamın aşkını hiç hissedemedim valla güya kaç yıldır, ta ilk gördüğü andan beri aşıkmış, onu istiyormuş. külahıma anlat sen onu benim. tabii buldu salağı, yediriyor yalanı. anadolu çocuğu yer mi be? kızda da bir salaklık vardı, böyle bir avellik. ayrıca madem o kadar aşıktın bu kıza niye başkasıyla evlendin, niye o karın geri dönünce ortadan kayboldun? kız da kendi hatası gibi peşinden gidiyor. nereye gidiyorsun geri zekalı? çocuğun eski manitanın sürekli ortalıkta olması ya da adının geçmesi beni acayip sinir etti. kendisinde de bir bokluk vardır zaten bir öyle bir böyle. ruh haline göre kızı itiyor, çekiyor dengesiz. iyi bir dayak yese kendine gelir belki.
Nermin Yıldırım 
Dokunmadan isimli romanında. Eseri okuduktan sonra dimağımda bıraktığı hissiyatı mümkünü yok tarif edemezdim aklımda bu cümle olmasa. “Ne var ki insan ölürken en çok hayallere geç kalıyordu.” Ve bu geç kalmışlığın acısı başka hiçbir şeyle kıyaslanmıyordu.
Mücellâ,
Kendi hayatının