Her şeyin üzeri , insanı telaşlandıracak derecede kalın bir toz katmanıyla kaplıydı. Bu beni kaygılandırmaya başlıyor. Korkuyorum.
Boşlukta bir varlıktı. Ya da daha ziyade , kim olduğunu bilmeyen biri.
O '' müzmin '' bir hasta değildi. Onu zehirlemişlerdi. Zehir ve antidot olabilirdi.
Anais neredeyse kadınların beyin çarklarının döndüğünü işitebiliyordu. Ona inanmaları için hiçbir sebep yoktu. Ama hapisteyken , insanı yaşatan , istesin ya da istemesin , umuttu.
- Burada çürümeyeceğim.
- Hep öyle derler.
Cezaevi çarkının , diriliklerini yok edemediği tehlikeli kadınlar. Uzun yıllarını hapishanede geçirdikleri aşikardı. Ve şüphesiz geçirecekleri de. Ama hiçbir şey içlerindeki öfkeyi dindiremezdi.