— Ne yapıyorsunuz böyle? Benim gibi birinin önünde!..
Raskolnikov hemen kalktı, pencereye doğru yürüdü, yabanıl bir sesle:
— Ben senin önünde değil, insanlığın çektiği acıların önünde eğildim, –dedi.
-… Her zaman da boyunları vurulmaz onların, hatta kimileri tam tersine...
-...yaşarken zafer tacını giyerler? Bu doğru, kimileri ölmeden amaçlarına kavuşur, o zaman da...
-...onlar kelle kesmeye başlarlar?
Aslında düşünmek de istemiyordu. Düşünce denen şeyi kovmuştu kafasından; acı veriyordu düşünceleri ona. Bildiği, hissettiği bir tek şey vardı: Şöyle ya da böyle, her şey değişmeliydi; umutsuzlukla, tuhaf bir inançla ve kararlılıkla,