Böylece Drogo, bir kez daha Bastiani Kalesi'ne çıkan vadiyi tırmanmaktadır, ömründen on beş yıl daha eksilmiştir. Ne yazık ki, kendisinde hiçbir değişiklik hissetmemektedir, zaman çok çabuk geçmiş, ruhu yaşlanmaya vakit bulamamıştır. Ve geçen saatlerin yarattığı karanlık endişe her
gün biraz artsa da, Drogo hâlâ asıl önemli olan şeyin henüz başlamadığı fikrinde inat etmektedir. Giovanni, sabırla, o hiç gelmeyen anı beklemektedir, geleceğin feci derecede gûdükleştiğini, artık hiçbir şeyin eskisi gibi, yani önündeki zamanin kendisine upuzun bir dönem, harcamakla tükenmeyecek bir servet gibi göründüğũ zamanlardaki gibi olmadıgını görmemektedir.