Aslında bir ben vardım sokakta bir de polis. Beni yeni olmuştum.
Önce yoktum elbet. Bir de sokak lâmbası ile o bulut. Bir de vurduğum o adam vardı. Tamam bir de ağustos gecesi. Elbette geceydi ne sandınız. Gündüz adam vurmak için sebep yok zaten. Polis benim savunmamı yeter buldu belki. Ama ille tanık gerekiyordu. Öyle dedi polis. Tanık olmadan olmaz dedi. Doğruydu ya. Tanık olmadan olmaz, tanık olmadan kimse ne yaşar ne ölebilir, ne sarhoş olabilir, ne âşık olabilir, ne yankesici olabilir. Bakındım. Sokak lâmbasını gördüm, gösterdim, bulutu gördüm gösterdim. Hem başka kimseciklere inanamazdım. Zaten kimse de yoktu. O sokak lâmbasının dedikleri bir bir hatırımda. Işığı da. Gidip birgün hatırını soracağım.
Sayfa 178 - YKYKitabı okudu
Kays El Ecer
kendisi de biliyor bunu
bakışlarından belli çünkü
saatlerce susuyoruz aynı odanın içerisinde
pencereler kapalı
kapılar kilitli
ve ikimizin de yüreğinde aynı düş saklı
avuçlarımız kirli
o korkak
ben korkak
masanın üzerinde kağıt
masanın üzerinde kalem
masanın üzerinde yanıp sönen bir sokak lambası
hayal edebildiğimiz kadar kalabalığız masanın üzerinde
hiç kimse bir birini tanımıyor
sanırım ben henüz doğmamışım
masanın üzerinde cenazem
kendisi de biliyor bunu
bakışlarından belli çünkü ruhumun
Kerem Bilaloğlu
Ancak böyle anlarda herşeyin farkına varabiliyorum. Her sabah uyandığımda adımımı atıp başladığım yeni hayatım her seferinde farklı bir şekle bürünüyor. Ama dediğim gibi ancak böyle anlarda herşeyin farkına varabiliriyorum. Böyle anlardan kastım, zamanı yavaşlatmak. Gülünç gelebilir ‘’zamanı yavaşlatmak’’ bir o kadar imkansızda gelebilir. Ama
