Atsız'ın kitaplarından, broşürlerinden, yazılarından ve ona cevap olarak yayınlanan broşürlerden aldığım bir ders vardır ki onun hep
faydasını gördüm. Türkçüler arasında zaman zaman anlaşmazlık çıkması tabiî sayılabilirdi. Gönül isterdi ki bunlar hiç olmasın. Fakat, Türk milliyetçisi rahat bir insan tipi değildir. Türk milletinin bugün içinde
Atsız'la aramızdaki buzlar ikinci ders yılının başında birden çözülüverdi. Biraz dik başlı, lüzumsuz yere mağrur ve haddinden fazla çekingen öğrencisi ile Atsız arasındaki yakınlaşma asıl o günden itibaren başlayarak gelişti. Şöyle oldu: 1951 - 52 ders yılı henüz başlamıştı. Eskiden olduğu gibi, muntazaman Orkun idarehanesine gidiyor, ara
OMUZDAŞLIĞIN İLK ADIMI
Pek sokulgan olmayan mizacım, Haydarpaşa Lisesindeki son dersinden sonra Atsız'ı bir daha görmek ümidini bana vermiyordu. Gerçi O'na bir teşekkür borcum vardı. (İkinci ders yılının sonunda bana Orkun'un tam bir koleksiyonunu hediye etmişti. Teşekkür borcum oydu). Bunu okuldayken bir türlü yerine
Edebiyat dersleri bir hayli ilerlemişti. Vezinlere gelmiştik. Hece vezni nispeten kolaydı. Önce bir beyit veya bir kıta yazdırır, sonra veznini bulmamızı isterdi. Meselâ beşli hece vezni için Ziya Gökalp'ın şu kıt'asını yazdırdığını hatırlıyorum :
Demez taş, kaya
Yürürüz yaya.
Türk'üz, gideriz
Kızılelmaya.
On birli hece vezni
ATSIZ'IN HAYDARPAŞA LİSESİ'NDE SON DERSİ
Kararın gazetelerde yayınlandığı gün bizim Lisede, hele sınıfımızda acı bir sessizlik hüküm sürmeye başlamıştı. Hepimiz kederliydik. O kadar sevdiğimiz, saydığımız hocamız Atsız'a açıkça haksızlık ediliyordu. Edebiyat derslerimizde artık O'nun hocalığından mahrum kalacaktık. İki yanlı
ORKUN'UN KAPANIŞI
Atsız'ın daha önce çıkarttığı üç dergi de hükûmet tarafından kapatılmıştı. Atsız Mecmua, Orhun ve 1943'de yine Orhun... İlk Orhun 1933'te yayınlanmıştı. 9 sayı çıktıktan sonra 1934 Temmuzunda «hükümetin iç ve dış siyasetine aykırı neşriyat yaptığı» gerekçesiyle yayım izni kaldırılmıştı. 1 Ekim 1943'te