Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
Kitap Türleri
Dergiler
Çevirmenler
İncelemeler
Alıntılar
İletiler
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.38.15
Olağanüstü Bir Gece
Etkilenip ders çıkardığım bir kitaptır.
Öncelikle kitabın başlarında Stefan Zweig' in (bana göre tarzı olan) olayların sona doğru kötü bitmesini bekliyordum. Bu sonun intihar olacağını düşünüyordum .
Bunun sebebi ise kitabın başlarındaki karakterin her şeye sahip olmasından dolayı hedefinin olmamasıydı. İnsanın eğer inancı yoksa veya inancı zayıfsa bide üstüne hayatta çaba harcayacağı birşey yoksa sonu çoğunlukla intihar oluyor .
İlk başlarda hırsızlık yapmış olan karakterimizin kitabın sonlarına doğru yaptığı iyiliklerle kendine tekrar yaşam ışığı bulması gerçekten çok güzeldi .
Demekki hayatta hiçbir amacında olmasa insanlara hatta hayvanlara yardım etmek, gönüllerini almak, onlara ilgi göstermek insanı hayatta tutar .
Son olarakta Nurettin Topçu' nun da dediği gibi ;
" İnsan 3 şeyin peşinde olmalı ; Hakikatin , Hayrın , Güzelliğin "
Benim üçüncü Zweig kitabım. Daha önce 'Olağanüstü Bir Gece' ve 'Mecburiyet' kitaplarını ilgiyle okumuştum. Özellikle "Mecburiyet" beni derinden etkilemişti. Bu seferki kitabında ise, belki kısa olmasına rağmen, karakterlerin hâletirûhiyyelerini incelikle işlemiş. Yazar, insan psikolojisine derinlemesine dalıp, karakterleri adeta birer psikolojik vakayla karşımıza çıkarmış. (Bu nedenle karakterlerle okur arasında bir empati bağı oluşabiliyor.) Okurken bir baktım ki kendimi karakterlerin birinin yerine koymuşum, hayalinde satranç oynayan benim. Karakterin yaşadığı o ıstırabı iliklerime kadar hissettim. Kütüphanemde okunmayı bekleyen iki Zweig kitabı daha var.
Çok doğru zamanda okuduğum o kitap.
Zweig'ın bu kitabı bir süre ciddi anlamda abartılmıştı ve ben okuyamamıştım daha sonra herkes neyini sevdiniz demeye başladı yine okuyamadım. Nasip bugüneymiş...
Öncelikle kitabın başındaki adam gibi hissettiğim bir dönemden geçiyorum ve bu kitap bana çok çok iyi geldi. En azından karanlık odadaki mumu yakmam için bir kibrit uzattı diyebilirim. Neden sevildiğini veya neden sevilmediğini çok iyi anlıyorum. Zaten mutluyken veya o adam gibi hissetmiyorken okuyunca sevilmemesi bence çok normal ; ben de sevmezdim. Ama benim gibi bu dönemden geçiyorsanız da sevmeniz çok normal.
Okurken yine Zweig'ın metafor dolu betimlemelerine hayran kaldım. Karakter çözümlemesi, bir duyguyu derinlemesine hissettirmesi... Bence en güçlü yanları bunlar. Bu kitapta da hepsini hissediyoruz/ hissettim.
Bir gülümseme ile kitabı kapattım, birçok klasik kitapta ya karaktere saydırır ya da ağlayarak kapatırız kitapları. Ama böyle gülümseme ile bitiş yapan çok çok az kitap var. Zaten sevdiğim en kuvvetli yanı buydu.
Kaybolmuşluktan ---> Umuda
Kitabın konusu tamamen bu. Kaybolmuş hisseden bir insanın çok garip bir şeyden, alakasız bir olaydan umudu bulması ve bir gece içinde bize absürt gelen şeylerle yaşadığını hissetmesi... Bir çocuk görüp de yaşadığını hissedebilirdi veya daha normal şeyler de olabilirdi ama bence asıl ilgi çekici yanı böyle bir şeyden mutlu hissetmesiydi.
Genel olarak kitabı çok sevdim. En sevdiğim Zweig kitabı oldu mu? Hayır. Bu kitabı unutur muyum? Hayır. En sevdiklerim arasına girdi mi? Kesinlikle Evet.
İyi okumalar.
Stefan Zweig eserlerini her zaman büyük bir keyifle okuyorum. Bu kitabını da çok severek okudum.
Olağanüstü bir gece: kendi iç mahkemesiyle hesaplaşıp kendi kendini sorguya çeken içindeki “beni” fark edip kabuğundan sıyrılarak aydınlanma yaşayan bir adamın öyküsü.
Kütüphanenizde bulunması gereken kitaplardan.
Keyifli okumalar:)
ana karakterin duygusal doyuma ulaşması için yeni heyecanlar araması, aynı zamanda kendi içindeki "zararlı" duyguları keşfetmesi ile, kendisine oranla kötü şartlarda yaşayan ve toplum tarafından dışlanıp "alt tabaka" olmaya itilmiş insanlarla tanışması kronolojik açıdan çok başarılı yansıtılmış. tabi bu her insanın içinde açığa çıkmayı bekleyen "kötü" duygular olduğu anlamına gelmez. o karaktere has bir özelliktir.
zaten hikayenin sonunda başka insanları mutlu etmenin verdiği zevkin en güzeli olduğuna karar veriyor karakterimiz. kendisini örnek almak isteyen varsa özellikle kahramanın son haline bakmaları daha güzel olur.
Çok kısa bir inceleme yazmak istiyorum. Baş kahramanımızın yaşadığı hissizlik, tükenmişlik ve hiç bir şeyden zevk alamamasından duyduğu rahatsızlık ve başından geçen kitabında adı gibi olağanüstü bir gecede yaşadıkları sayesinde tekrardan hayata dönmesi işlenmiş. Kitap gerçekten güzel insanın hayatında illa tükenmişlik sendromuna girdiği zamanlar olabiliyor bunun üstesinden ilk önce kendini tanıyarak içinde ki beni anlayarak üstesinden gelinebileceğini söylüyor. Zweig gerçekten olağanüstü bir yazar 67 sayfalık bir kitapta bize o kadar güzel şeyler anlatıyor ve bize vermek istediği mesajları o kadar ustalıkla yerleştiriyor ki. 67 sayfalık bir kitap hakkında kendinizi saatlerce düşünürken bulabiliyorsunuz.