İşte Şemsi Tebrizi’nin Aşk romanında geçen 40 kuralı.
1.Kural
Yaradanı hangi kelimelerle tanımladığımız, kendimizi nasıl gördüğümüze ayna tutar. Şayet Allah dendi mi öncelikle korkulacak, utanılacak bir varlık geliyorsa aklına, demek ki sende korku ve utanç içindesin çoğunlukla...Yok eğer Allah dendi mi evvela aşk, merhamet ve şefkat anlıyorsan, sende de bu vasıflardan bolca mevcut demektir.
2.
"Ben konunun uzmanı olmayan kişiler tarafından paylaşılan iyi ya da kötü eleştirileri okuyan biri değilim. Saygı duymadığımdan değil, kafamı karıştırmasın diye. Ama bazen karşıma çıkıyor, şu telefonu elimize aldığımız andan itibaren herhangi bir şeyle karşılaşmamak zaten mümkün değil. Bir film, bir kitap ya da bir albüm hakkında, ya da
"Şu dünyadaki görevimiz, kitaplar dolusu bilgi yutmak değil kendimiz için sağlam bir ahlak oluşturmaktır. Savaşıp ülkeler fethetmek için değil doğru, dürüst, insanca yaşamaktır." 
Montaigne
Günaydın. İnsan zihni ne tuhaf, öyle yaşandığına epey emin olduğumuz hatıralar aslında öyle değildir. Bir şeyler değişmiştir, hissederiz fakat bir yandan da eminiz işte. Yaralayan, kötü anılardır bunlar ekseriyetle. Bir kargaşa ki alıp götürür beynimizi, yüreğimizi. Schulman'ın başka bir romanında geçer: "Bazen travma yaşadığımızda
Bir Yaz Günü
Bu dünyadaki her şey geçici:
Hayat değişir, insanlar gelip geçer ve mevsimler asla kalmazlar. Asla unutmamalısınız ki şu anki hâliniz vardığınız son yer değil.
Kalabalıklar Hatıra Biriktirmez
Hudutları belirsiz, tanımsız bir ahaliyiz artık. Hangi yöne gitse kaybolan, hangi çenginin etrafında toplansa avuçları alkıştan patlayan şaşkın bir ahali. Gözlerimiz hırstan kan çanağı, ellerimiz kılıçsız, ellerimiz pudralara aşina. Yani biz Yunus’u anarken derviş, Hallac’ı anarken zalimiz; vurduğumuz serçelere suç buluyoruz. İçlerimiz darmadağın.
''Henüz hiçbir suçlu görmedim ki, kitlesel bir katliamın sonucunda hapse düşmüş olsun, yahut herhangi bir ülkede, yargı gücünün azınlıkta bıraktığı o insanları, savunurken zindanlara girmiş olsun. Görünen o ki, dünyadaki yargıların büyük bir çoğunluğu insan düşmanı, insanlık düşmanı... parıltılı giysiler, pahalı kombinler, hoş kokular ve insanı yoldan çıkartacak işler değildi, insanların layık olduğu yer... biliyordum, acı çekerek anımsayacağım o gerçek, her zaman bildiğim ve es geçtiğim olmalıydı... neydi, neydi unutmamaya çalışacağım; bir daha hatırıma geldiğinde. Şu anlık hatırladığım tek şey, zaman içerisinde gerçekliğini kafamıza mıhlayarak kaçan... ''Sanki bu zindanlar, suçsuza mesken; suçluya güvenç dağıtan ahlaksız yerlerdi...''
D.p zindan