"Xururuca!"
"Ne var?"
"Ağlamak kötü bir şey mi?"
"Ağlamak hiçbir zaman kötü değildir, budala. Neden sordun?"
"Bilmiyorum. Bir türlü alışamadım. Sanki yüreğim boş bir kafes..."
Tesadüf seni önüme çıkarmasaydı, gene aynı şekilde, fakat herşeyden habersiz, yaşayıp gidecektim. Sen bana bu dünyada başka bir hayatında mevcut olduğunu, benim bir de ruhum olduğunu gösterdin.
Sevmek insanın yüreği kadar küçükse büyüdüğünü taşıyamazsın yalnızlığı da dene
oldu olacak nasıl yankılanır derinden derine iyi mi kötü mü çıkaramazsın
Uğruna hayatımı bile verebileceğim bir insanın bana en ufak bir sitemi beni bugün fevkalade yaralıyor. Açık bir yaraya bir fiske vuruluyormuş gibi oluyor.
Depresyonumun geçmesini istemekle birlikte, deliliğimin devam etmesini istiyorum; yaşamımı başkalarının istediği gibi değil de kendi hayallerime uygun biçimde sürdüreyim, fena mı?