Oblomov içini çekti:
- Ah! Bu hayat, dedi.
- Nesi varmış bu hayatın?
- İnsana rahat vermiyor. Başını derde sokuyor. Ne olur, şöyle bir yatıp uyuyabilsem... Hiç kalkmadan...
“Kız kardeşimin bir gün önce onu ağırlamak için mutfakta nasıl çırpındığını fark etmişti anlaşılan. Bu Hercule Poirot'nun gözünden hiçbir şeyin kaçmadığını düşündüm."