Deli Bal, Pelin Buzluk ile tanışma kitabımdı. Kitabın adından ötürü delice öyküler okumayı bekliyordum. Bu delice öyküleri biraz daha Mine Söğüt tarzı hayal etmiştim, delice bir tarz deyince nedense daha çok Mine Söğüt, Gamze Arslan havası arar oluyorum fakat Pelin Buzluk da kendince, daha farklı bir delilik formu yakalamış öykülerinde. Mine Söğüt bence en büyük deliliğini dilinden geçiriyor okuyucuya, Gamze Arslan' sa tuhaf kurgularıyla. Pelin Buzluk öyküleri ise dili oldukça sade, kurgularıysa Arslan misali çetrefilli olmaktan ziyade atmosferi alışılmadık, kendine has olduğu için okuyucuya o deliliğini akıtabiliyor.
Kitap on tane öyküden oluşuyor. Bilim kurgu esintisi olan öyküleri de mevcut. Dediğim gibi öykülerin atmosferi oldukça farklı. Üç öykü dışında kalan öyküleri fazlaca beğenmiş olsam da Alâmetler Kitabı'ndaki gibi kurgularda bir havada kalmışlık vardı yine. Bu da okuyucunun öyküleri tam tekmil beğenmesini gölgeliyor bana göre.
Özellikle "2.9 Saniye", "Kafes", "Aynanın Sonu" ve "Gecenin Elyazısı" en sevdiğim; "Refüj" ve "Sürek" öyküleriyse hoşlanmadıklarımdan oldu. Son olarak eklemek istediğim şey de Yaşar Nabi Nayır Gençlik Ödülleri kazanan şimdiye dek okuduğum üç yazarın da (Sema Kaygusuz, Pelin Buzluk ve Gamze Arslan) kâh farklı kurgular kâh tuhaf atmosferler ile jüri karşısına çıkarak ödüle sahip olduklarını görmemdi. Böylelikle edebiyata özgün kalemler kazandırıyor olması yarışmanın, gözümdeki değerini arttırdı.
