Din kardeşleri arasındaki muhabbet, kişinin kardeşine ihlaslı, samimi ve sadık olması ile artar. Kardeşler arasındaki ihlas ile, vefa meydana gelir. İşte bu vefa, yani dostlukta sebat göstermek, ülfetin ve samimiyetin en yüksek mertebesidir. Peygamber Efendimiz (s.a.v.), aralarındaki ülfet (samimiyet ve muhabbet) artsın ve yardımlaşmaları kuvvetlensin diye ashâbı arasında kardeşlik tesis etmiş ve şöyle buyurmuştur:
“Size saf, temiz kardeşler edinmenizi tavsiye ederim. Çünkü onlar (din kardeşleriniz), refah (bolluk) zamanında ziynet, belâ zamanlarında ise teminattır.”
“Kişi, din kardeşi ile kuvvetli olur. Kendisi için istediğini senin için de istemeyen kimsenin dostluğunda hayır yoktur.”
Ömer bin Hattâb radıyallâhü anh şöyle buyurdu: “Kardeşler ile beraber olmak (sohbet, muhabbet etmek) hüzünleri giderir.”
Hâlid bin Safvân, “Muhakkak insanların en âciz olanı kardeş edinmekte noksan olanıdır. Ondan daha âciz olanı ise kendisine yardımı dokunacak din kardeşlerinin dostluklarını zâyi edenidir.” buyurmuştur.
İbn-i Mu‘tez, “Kendisine hakîkî (din) kardeşi bulan kimselerin bu kardeşleri (dünya ve ahiret bütün işlerinde) kendisine yardımcı olurlar.”
Âlimlerin bazısı şöyle demişlerdir: “Sıkıntılı günler için en faydalı hazırlık, vefalı din kardeşleri edinmektir.”