Kendimi uzun uzun anlatmak ve susmak arasında gidip geliyorum çoğu zaman. Hiç bi zaman hissettiklerimi tam anlamıyla anlatamayacağımı, anlatsam da anlaşılamayacağımı bildiğimden susmayı tercih ediyorum. Yazıp yazıp siliyorum hep, cümlelerimi bi türlü toparlayamıyorum. Bi şeyler yolunda değil ama inatla herşey yolundaymış gibi davranıyorum. Düşüncelerin arasında kaybolduğum zamanlar da oluyor, hem de bi çok kez ama varoluş gerekçemmiş gibi inatla kabullenip tahammül edilir bi durumun yalınlığı içerisindeki sakinliği bilinç altına süpürdüğüm de oluyor. Böyle nereye kadar devam edecek diye sormuyorum artık kendime. Çünkü cevabını biliyorum... Sadece bir köşeye çekiliyorum ve yolunda gitmeyen ne varsa bi an evvel son bulsun istiyorum.
Yağmur dinsin, güneş açsın ve ben burnuma toprak kokularını doldurup tüm miskinliğimle yoluma devam edeyim.
#olmaz mi?.. #benceolur.. Olmalı..
"Sana adil bir ceza verdim..."
"Adil mi? Adaleti neyle ölçersin sen ey Yargıç? Kim seni kırbaçladı ki, kırbaçlanmanın ne olduğunu bilesin? Nasıl oluyor da toprak altında geçireceğim yılları gün ışığında geçirecekmişim gibi parmaklarınla sayabiliyorsun. Sen hiç zindana atıldın mı? Ömrümün kaç baharını benden aldığını biliyor musun? Hiçbir şey bilmiyorsun sen, adil bir insan değilsin sen, çünkü ancak darbe yiyen bilir onun ne olduğunu, darbeyi vuran değil, sadece acı çeken bilir acının ne olduğunu. Kibrin yalnızca suçluları cezalandırmayı biliyor, oysa sensin en büyük suçlu, çünkü ben öfkeliyken aldım
insanların canını, tutkumun esiriyken işledim cinayet, oysa sen soğukkanlılıkla alıyorsun hayatımı benden, ellerinin tartmadığı, dehşetini hiç bilmediğin bir ölçüye dayanarak. Adaletin basamaklarından in aşağıya ey Yargıç, yaşayan insanların hayatını bitirme sözlerindeki ölümle!”
Kaybedilmiş bir savaş üzerine - Svetlana Aleksiyeviç- 2015 Nobel Konuşması
Kaybedilmiş Bir Savaş Üzerine
Sevgili dostlar,
Bu kürsüde tek başıma durmuyorum. Etrafımda sesler var, yüzlerce ses… Sesler her zaman benimle, çocukluğumdan beri.
Çocukken köyde yaşıyordum. Biz çocuklar sokakta oynamayı seviyorduk, ama akşamları, yorgun argın ninelerin -bizim orada nasıl derler- konuşlandığı banklar, mıknatıslıymış gibi