Türkçülerin Anadoluculuğa yaklaşımının zaman zaman değişiklik arz ettiğini
görmekteyiz. Anadolucularla sert polemiklere girildiği gibi onlarla Türkçülerin asgarî
müşterekte, Türkiye’nin kalkındırılması ve “Komünizm karşıtlığı” paydasında,
buluştukları için işbirliği yapılması gerektiğini öne sürenler olmuştur. Orkun (1950-
1952) yazarı Lütfü Önsoy da bunlardan biridir. Ona göre Anadolucular, Türkçü-
Turancıları “yanlış” anlamaktalardı. Anadolucular Türkçülere “Anadolu’da
kalkındırılacak onca insan, imar edilecek onca yer varken Turan’da ne işimiz var”
diyorlardı. Bu hususta Anadoluculara hak veren Önsoy, Türkiye’nin kalkındırılması
konusunda Türkçülerle Anadolucuların hemfikir olduklarını belirtiyor ve “Türkiye
kalkındırıldıktan sonra Anadolucuların işinin bittiği, Turancıların ise yola devam
ettiğini” söylüyordu. Turancıların işi ise “tutsak” Türk illeri kurtulunca tamamlanacaktı.
Bu bağlamda Türkçülerle Anadolucular arasında esaslı farklar görmeyen yazara göre iki
grubun birlikte yürümeleri ve işbirliği yapmaları bir zaruretti
Atsız tarafından Bozkurtların Ölümü’yle tekrar
“alevlendirilen” Çin düşmanlığını “tatmin” etmenin en kolay yollarından biri bu savaştı.
Bir diğer düşman ise Rusya idi. Rusya ise hem milyonlarca Türk’ü “esir” tutuyor, hem
de Komünizmin bayraktarlığını yapıyordu. İşte bu iki düşmana birden savaşmanın tek
yolu Kore’deydi. Bununla beraber, 1950’lerde yeni yeni ittifak kurulan Batı’ya ve
ABD’ye olan güven de çok yoğundu. Komünizmi “bitirecek” yegâne kuvvet olarak
bunlar görülüyordu. Komünizmin bitmesi demek, Sovyetler Birliği’nin dağılması ve
Türklerin bağımsız olmaları demekti. Fakat Türkçüler yanıldılar. Koreliler ile Türkleri
aynı kökene bağlamak ve Kore Savaşı’nı Malazgirt, Sakarya, Dumlupınar gibi
savaşlarla karşılaştırmak gibi romantizm içeren söylemler 1960’lardan sonra yerini daha
objektif değerlendirmelere bıraktı. Bu durumun ortaya çıkmasında en önemli etken
Kıbrıs meselesiydi. ABD, Vietnam’a asker çıkarırken, Türklere yönelik Kıbrıs’ta
meydana gelen katliamlara sessiz kalıyor, Kore’de kendisine destek veren Türkiye’nin
yanında durmuyordu.
bazıları NATO’nun işlevinden ve
Türkiye’nin bu ittifaka dâhil edileceğinden pek ümitli değildi. Yazdıklarından, cephede
birlikte savaşılan devletlere açık bir güvensizlik seziliyordu. Onlara göre NATO,
Komünizme karşı medeniyet âleminin müdafaası için değil, İngiltere ve Fransa’yı
korumak için kurulmuştu. Eğer Sovyetler bu iki devlete saldırırsa ABD bunlara yardım
edecekti. Ancak Türkiye’ye bir Rus saldırısı olursa Türkiye’ye yardım etmek bu
devletlerin işine gelmezdi. Abdülhâdi Toplu’ya göre de, NATO insanlığın hak ve
hürriyetini korumak için kurulmamıştı. Bir bölgeye münhasırdı. Böyle olunca da yeni
bir dünya savaşını önlemek şöyle dursun çıkmasına bile zemin hazırlayabilirdi. O halde
yapılması gereken Türkiye’de millî cepheyi kuvvetlendirmek ve yakın çevredeki milletlerle işbirliği yapmaktı.Kore Savaşı 1953 yılında sona erdi. Peki, Türkçülerin romantizmi sürüyor muydu?
Türkçüler, her ne kadar romantik yaklaşsalar da, Türkiye’nin Kore Savaşı’na
NATO’ya girmek için katıldığını biliyorlardı. Fakat bazıları NATO’nun işlevinden ve
Türkiye’nin bu ittifaka dâhil edileceğinden pek ümitli değildi. Yazdıklarından, cephede
birlikte savaşılan devletlere açık bir güvensizlik seziliyordu. Onlara göre NATO,
Komünizme karşı medeniyet âleminin müdafaası için değil, İngiltere ve Fransa’yı
korumak için kurulmuştu. Eğer Sovyetler bu iki devlete saldırırsa ABD bunlara yardım
edecekti. Ancak Türkiye’ye bir Rus saldırısı olursa Türkiye’ye yardım etmek bu
devletlerin işine gelmezdi.
Türkçüler için Kore Savaşı
kutsaldı, orada ölenler şehit sayılacaktı. Demek ki bu savaşta ülkenin çıkarı vardı. Yani
kısaca Kore’ye gönderilen Türk askeri, Türkiye’yi Kore’den koruyacaktı. Üstelik bu
savaşta sadece Türkiye’nin çıkarı yoktu. Bazı Türkçüler olaya daha geniş kapsamlı bakıyorlardı.
Kore Savaşı’na katılmakta sadece millî menfaatler değil, insanlığı ilgilendiren
menfaatler de vardı. Mehmetçiğin oraya gitme amaçlarından birisi de “mazlumun
hakkını zalimin elinden almak”tı.
Ayrıca savaşın bir tarafının Sovyetler Birliği olması
hasebiyle bütün insanlığın ve medeniyetin çıkarını korumak için “insanlığa,
mukaddesata ve medeniyete düşman olan Moskof”a karşı savaşılmalıydı
Türkiye’nin Kore Savaşı’na katılması konusunda Türkçülerin objektif
olabildiklerini söylemek zordur. Zira savaş, Türkçülere göre, “idealize edilmiş bir Türk
tipi” için “kutsal” bir eylemdir. “Düğün”dür, olması gerekendir. Türkçülerin Kore
Savaşı’na bakış açıları da bu minval üzerinedir. Nejdet Sançar da bu konuya temas
etmekte ve Kore’ye gidecek ve orada kanını akıtacak olan Türk’ün, Sakarya’da kan
döken Türk kadar “millî kahraman” olduğunu söylemektedir. Çünkü bu savaş millî
menfaatler taşımaktadır ve bu sebeple de “mukaddes”tir. Savaş mukaddesse, savaşa
katılanlar da ya “şehit veya gazi” olacaklardır. Türkçüler, Kore’de ölen Türk
askerlerinin “şehit” sayılamayacaklarını iddia edenlere de bu sebeple, nerede ve kime
karşı olursa olsun savaşın kutsiyeti sebebiyle şiddetle karşı çıkmışlardır. Onlara göre,
“vatan için canını veren kahramanlar bu fedakârlıklarını memleketten uzak yerlerde
yaptıkları için şehit sayılmayacaklar da hayatlarını murdar şeflere harcayanlar mı şehit
sayılacaktı?” Bu sorunun cevabı, hayır olsa gerektir. Türkçüler için Kore Savaşı
kutsaldı, orada ölenler şehit sayılacaktı. Demek ki bu savaşta ülkenin çıkarı vardı.