İnsanlar " insan oluşları" sebebiyle değil, toplumsal statüleri sebebiyle hayat içinde bir yer sahibi olabiliyorlar. Toplum insanları "etiketliyor." Bu etiket insanın numaralı yeridir artık. Etiketi reddetmek,etiketlenmeyi engellemiyor. Eğer siz tiyatroya girerken bilet almamışsanız,bilet sahibi olanlar sizi "biletsizler" sınıfına sokuyor. Toplum-dışı olmak, a- sosyal karakterde olmak yine toplumsal bir kategori haline dönüşüyor.
Hepimiz bir kapının, hepimiz kapıların önündeyiz. Ardında kapılar var, kapanmış, önünde kapılar var, açılmamış.
Tanımanın anahtarı tanınanda değil, tanıyandadır. Kur'an ancak Kur'an ile amel edene açılır. Allah Resûlünün sünneti adımlarını o yola göre ayarlayan için aydınlık ve şifa vericidir. Nasıl kendi yapısına Kur'an ve Sünnet'i nüfuz ettirme gayretinde olan kişi ayetlerin ve hadislerin hakikatine nüfuz edebilirse; kimden bilgi alabileceğini anlayan da alabileceği bilginin açlığını duyan kimsedir.
İnsan için hareket kaçınılmaz olarak geçmişten geleceğe doğrudur. İçimizdeki geçmiş sürekli olarak dışımızdaki gelecek olacaktır. Buna mukabil gelecek bizim bünyemizde geçmişimiz tarafından biçimlendirilmiş bir taslak olarak yaşadığı için her geleceğe doğru yöneliş hep içimizde tasarım olarak biçim kazanmış geçmişe bağlanma çabasını temayüz ettirecektir. Geçmişin baskısıyla öne doğru atılırken, bu atılım içinde geleceğin kuvveti altında geçmişe bağlanırız.
"insanların"şimdiki zamanı akıp giden geçmiş gelecek doğrultusu üzerinde bir ân, bir uğrak değil, ilahi ve insani ve ruhani ve cismani varoluşun bütün eksenleri ile birbirine geçiştiği" imkân" süresi,"imkân" yeridir.
Geçmiş zaman denilen şey olup bitmiş değildir. Faulkner 'ın kelimeleri ile söylersek" Geçmiş ölü değildir, geçmemiştir bile." Bu sözlerin anlamı daha açık şöyle dile getirilebilir belki: belli bir anı yaşayan insan geçmişi canlı olarak bünyesinde bulundurur, geçmiş bulunan her şey an be an şimdiki zamanı anlamlandıran bir vakalar zenginliğidir. Öte yandan gelecek de kendisine karşı duyarsız olduğumuz bir şey değildir. Henüz gelmediğine göre bilgimizin olmadığı bir kavram değildir gelecek, bizim şimdiki zamanda elimizde tuttuğumuz bir takım tavırların serpilişi olduğunu bildiğimiz bir zaman parçasıdır.
Yalnızca insanlardır ki bünyelerinde geçmişi ve geleceği taşırlar; zaman duygusunu bir akış olarak hisseden yaratık yalnızca insandır.
İnsan kendi şerefini insandan gayri ne varsa onu yenmek ,zincirlemek ve kullanmakta aradı ve bunu başardığı oranda güçlü saydı kendini …
Yaşamak saçma ve anlamsız değildir, çünkü yaşamanın her adımı, her milimetresi ahirette karşılığı olan ve hayranlık verici zaman/mekan harikasıdır. Bu harika'nın farkına varmak için daha zengin, daha otoriter, daha kas gücü yerinde olmak gerekmez. Diri olmak yeter yaşamak dediğimiz muammadan heyecan verici bir tad almak için.
Uzun bir geçmişten getirdiğimiz Müslümanlığımızın değerini küçültmeksizin, yani onu "atalarımızın dini"mesabesine indirmeden, Allah'ın dinini her birimiz kendinde tazelemek, bir bakıma yeniden bulmak, bulduğumuzu"sen"de yeniden bulmak ve nihayet bu mihveri esas almak suretiyle yaygınlaştırmak mecburiyetindeyiz.
Her kim ki, "ben erdim" Dedi ise yalanın hasını o söylemiştir.
Karşımıza ne çıktıysa rastgele çıkmıştır diyemez miyiz? Hayır, diyemeyiz. Şahsiyetimizin Müslüman şahsiyeti haline gelmesi önümüzde ne varsa hepsinin tesadüfler değil tevafuklar sebebiyle hâsıl olduğunu anlamamızın sağlanmasıdır.
Çıkmak! Nereden? Toplumun insan tekini ezen düzeninden, kurallarından mı? İnsan kendinin kurup kendinin mahkûm olduğu tasavvurlarından mı? Yoksa insan doğmakla asıl serbest âleminden kopmuş, bir tutsaklığa uğramış da her haliyle mevcudiyetini tadabildiği öz yurduna mı açılmak istiyor?
Sayfa 159 - Tam istiklâl yayıncılık
Yaşamak biz insanlar, özellikle biz Müslümanlar için titizlik ve vazgeçilmez bir önemle sahip çıkılması gereken bir vakıa olduğu halde, yaşamak adına ortaya dökülen her şey sahip olunmaya değmeyecek, hatta sahip olunursa yaşamayı imkansız kılacak nesneler durumuna getirilmiştir.