Unutmadık! Unutmayacağız! Unutturmayacağız!
Sayfa 57Kitabı okudu
Acıları hatırlamak ve kurbanları anmak, hiç şüphesiz anlamlı bir eylem. Ancak “Bir daha asla” diyerek bir daha gerçekleşmesine kesinlikle izin vermeyeceğimizi haykırdığımız katliam ve soykırımların durmaksızın tekrarlanabilmesi de epey düşündürücü değil mi? “Unutmayacağız, unutturmayacağız” dediğimiz şeyler, artık rutine bağlanıp başka coğrafyalarda tekrarlandığında, insanın sloganlara inancı da kalmıyor.
Sayfa 47 - Ketebe YayınlarıKitabı okudu
Bir Ercişli olarak UNUTMADIK, UNUTMAYACAĞIZ, UNUTTURMAYACAĞIZ!!!
Bazı gecelerin sabahı olmuyor
Bazı şeylerin yeri dolmuyor.
Bazı hatıralar silinmiyor.
Bazı acılar unutulmuyor.
#6şubat2023🖤
Geçen yıl bu gün bi ateş düştü yüreğimize .. Gidende de kalanda da kaldı enkazı.. Unutmayacağız ... Kimseye de unutturmayacağız..#6subat2023
06.02.2023
Unutmadık,unutmayacağız, unutturmayacağız.
Unutmadık unutmayacağız unutturmayacağız. Sözün bittiği yer ve tarihtir 06.02.2023 saat 04:17 😔😢
1999 depremlerinden sonra "izmit depremi bir milattır", "bundan sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacak", "unutmayacağız, unutturmayacağız" dediğimizi çok iyi hatırlıyorum.
6 Şubat 2023
Depremden çok kısa süre sonra Hatay’da görev aldım… Görüntü şehir merkezinden.
Unutmayacağız. Unutturmayacağız…
“İnsan acı duyabiliyorsa canlıdır, başkasının acısını duyabiliyorsa insandır.” Lev Tolstoy.
Aile ya da arkadaş çevresinde depremin acısını ve yalnızlığını konuşmayarak unutmaya çalışıyoruz. Çünkü depremden çok şey öğrendik... Çünkü bunları konuşmak, bize sadece yalnızlığımızı, Doğu kaderimizi hatırlatıyor. Bizler, ne yazık ki, o günden bugüne kadar yaşadıklarımızı hatırlamamaya yemin ettik. Bir yıl içinde, kendi kendime, "neler yapıldı," diye soruyorum. Maraş'ta toza, toprağa maruz kalmaya, sahipsiz bir şehir olarak yaşadığımızı hatırlamaya da yemin ettik. Burası KahramanMaraş değil, önceden de olduğu gibi burası sadece KaraMaraş. Bir yıl içinde gördüğüm en büyük ilerleme, "ağır hasarlı binaların yıkımları bile tamamlanmadı," cümlesinden ibaret. Bu gece dışarıda nöbet tutan, depremi hatırlayarak gözyaşlarını akıtan arkadaşlarımız var. Bu gece, bizler ise sadece elimizde birer mendil, kalbimizde kalem ve kâğıtla, o yollarda, onların yanı başında... Tozmuş, toprakmış, binaymış... Bunların da hepsi boş... Ailesini kaybeden ve sonra onları mezarlığa defnettikten sonra, "yaşamaya devam etmek zorundayız," diyen bir adamın cümlesinden asla çıkamayacağız. Ailesini bulmaya çalışırken yalvaran insanların gözyaşlarında boğulacağız... Uzaklardan sadece, "unutmayacağız, unutturmayacağız," diye söylenen ve, "bu nasıl bir cümle," diyen arkadaşımızı hâlâ düşünürüm. Çünkü ateş, sadece düştüğü yeri yakıyor; bu yıldan sadece bunu öğrendik. 📝
Göçük altında bıraktığınız, bağıra bağıra ağlattığınız, buz gibi havada yalınayak bıraktığınız insanları da unutmayacağız, unutturmayacağız.
Tam 1 yıl oldu ama hala dün gibi. Unutmayacağız, unutturmayacağız.