Uzun zamandır Zülfü Livaneli okumuyordum. Ne kadar özlediğimi fark ettim. Diliyle, üslubuyla, yer yer can alıcı cümleleriyle çok içten bir kitap olmuş. Sorularla dolu bir gazeteci, kendini yardım etmeye adamış bir Hüseyin, kapılarını insanlığa kapatmış bir Meleknaz var karşımızda ve daha ne isimler, ne ölümler, ne vahşetler...Cahit Zarifoğlu'nun sözüyle bitirmek istiyorum çünkü bazen sessizlik en iyi tercümandır hislerimize.
"Biliyor musunuz ben bu çağdan nefret ederim. Etimle, kemiğimle, hücrelerimle nefret ederim..."
