Sen benim hiçbir şeyimsin
Yazdıklarımdan çok daha az
Hiç kimse misin bilmem ki nesin
Lüzumundan fazla beyaz
Sen benim hiçbir şeyimsin
Varlığın yokluğun anlaşılmaz
Galiba eski liman üzerindesin
Aslında tam yazdım demek istiyorum
Sonra bir şeyler eksik diye siliyorum
Her satıra bir anlam yüklemeyi deniyorum
Belki de ben bende kalmayı düşünüyorum
Sensiz geçen günlerin eksikliğini
Belki şiirlerimle telafi ederim diyorum
Bana iyi gelen ne varsa kalsın hayatımda
Belki bir kitap
Belki bir çay
Belki de bir bir bir…
Söylenemiyor işte yarım kalıyor satırlarımda
Çok mu zor söylemek iki dudağının arasında
Sen diyebilmek sen sen sol yanımda
Hadi bir geceyi yine sabah yapalım
Uykusuz bir günü yine geride bırakalım
Aç ordan şimdi Müslüm babayı
Gözyaşlarını yavaşça bırakalım
Her sözlerinde o güzel günleri hatırlayalım
Bize kalan buymuş gibi
Hatıralarla geçmiş güzel günleri analım…
(Öner Akça)
1k_ HASBİHAL
Bu haftaki konumuz gıybetti aslında böyle bakılınca çok basit bir kelime gibi durabilir ama malesef çok dehşet verici bir konuydu günlük hayatta ne kadar çok yapiyormuşuz giybeti diye düşündüm hocalarım anlatirken şakalaşmak adına yapılan bir Muhabbet bile malesef giybetten sayılıyormuş bir insanı sevmeye biliriz yada ondan hoşlanmaya biliriz bu demek olmuyor onun arkasindan konuşmak onu cekistirmek onun kusurlarını ortaya sermek hiç hoş değil yani düşünün Allah muhafaza bir ölünun ettini yemis gibi oluyoruz buna dikkat edelim olurya bir ortamda bulunduğumuz zaman ister istemez başkalarını konuşmak gibi bir huyumuz vardır ama biz konuşmasak dahi kulak vermekde giybet etmek demektir "Peygamber Efendimiz (sav) buyuruyor susmak hikmettir ama bunu yapan çok azdır " Rabbim bizleri çok susanlardan eylesin çok istifadeli bir konu oldu benim için @Karabeg__ ![Selîm Gök[h]an](https://r2.1k-cdn.com/sig/size:64/plain/https%3A%2F%2F1k-cdn.com%2Fresimler%2Fuyeler%2F1266784_1716810810_ALLmw.jpg)
Selîm Gök[h]an 
Allahın funny bi kulu 
Mert C. hocalarimdan Allah razı olsun
Mimoza çiçeğim....
Çekilmez bir adam oldum yine
Uykusuz, aksi, lanet..
Yine her seferki gibi haksızım
Sebep yok olması da imkansız
Bu yaptığım iş ayıp rezalet
Fakat elimde değil
Seni kıskanıyorum...
Nazım Hikmet
BENDEN SONRAYI YAZ BANA...
Benden sonrayı YAZ Bana
Bütün hikayeni...
Başından geçeni YAZ...
Ben yaşarken benim yazamadıklarımı,
Üzerimden uçup giden martıları,
Alaca kargayı...
“aha leylek geldi” yi
Fırat kumsalına konup geçen turnaları, Toyları, sık söğütlü adayı,
Eskiyi özlüyor insan, geçmişi, geçmisteki insanları, yaşanan güzel anıları. İnsanların hayatına girdiği o ilk ânı özlüyor insan, sonrasında neler yapabileceğini bilemeden hayatına aldığı o anları. Eskiyi bu yüzden sevmiyor muyuz zaten? Ne yaparsa yapsın aklı hep geçmiste bir yerlerde kalıyor insanın; bir anıya, bir fotoğrafa, birkaç cümle söze, çalan bir müziğe takılıyor aklı. Dalıyor uzaklara, hiç olmayacak yerlere ve belki de hiç ait olmadığı yerlere. Ne diyordu eskiler; “Kalp neredeyse insan oraya muteberdir” diye. Yani bizler hep ait olmadığımız yerlerdeyiz. Ya sonra? Keşkeler başlıyor ‘iyi ki’ler dururken, cümleler yarım kalıyor. İç muhasebesi yapmak isterken yüreği sızlıyor, kalıyor orda kıpırdayamıyor. Belki de o an en iyi ilaç, en iyi teselli gözden düsen birkaç damla yas….. “Aslında insanın canını en çok acıtan şey; hayal kırıklıkları değil, yaşanması mümkünken yaşayamadigi mutluluklardır” diyor Dostoyevski ve ekliyor Nazım Hikmet “Eskimek ne güzel eksilmedikçe.” Oysa hayatımıza giren insanlar değilmiydi bizi eksilten, yaşanması mümkünken yaşayamadığımız mutlulukları bize yaşatan? Düşmek değildir insanları üzen, elinden tutar gibi yapip itenlerdir aslında insanı hayata küstüren. Gece karanlığının sonsuz düşünceleri değildir insanı uykusuz bırakan; kalbine girer gibi yapıp, senin kapını senin yüzüne çarpanlardır insanı hayata karşı bir sıfır başlatan. Demem o ki, bağ kurduğu her şeyle sınanıyor insan. Öyle yada böyle.
Vesselâm...