Çekilen çile sahibine münhasır
Vuslatı beklemeyen yürek, hicrana nasıl dayanır
Sağım duman solum duman
İçimde kor tutmuş ateş değil yalan
Gündüzüm geceme karışır, ruhum yangınlarda
İçim kaçar bazen hatıralara
Pusula misali yönüm hep uzaklara
Bi fotoğraf gölgesinde içimde vaveyla
Adım adım, ıssız ıssız yürüyorum
Belki de göremeyecek ruhum yarını
Uzaklara, çok uzaklara talibim
İstikamet çağdan sürgün diyarı...
Bütün mavilerimi sana vermiştim
İlk kez hesaplaşıyorum kendimle
Tuhaftır kalemi,kağıdı ve seni onca sevmeme rağmen
Sana ilk kez yazıyorum
Şimdi sen yoksun,seni düşünmek var
Çocukken de seni düşünürdüm her gece
Radyo dinler,şiir yazardım
Her Çarşamba pazara giderdik annemle
Babam maaş aldığında baklava yerdik
Dondurmayı da çok severdik
Ablam üç top yerdi,ben iki top
Yalnızca bu
Perdenin Ardındakiler - Sanrılar
Beni sürgün ediyor Tanrım
Senden çok uzaklara
Doğruyu düşünemiyorum artık
Belki bi' ödüldür belki de ceza...
Gitmek
Uzun zamandır uzaklara gitme planım vardı. Bir kaçış değil bu. Geçici görevle mesleğimi yurt dışında sürdürmek... Bir sürgün değil bu. Bilgi, görgü ve tecrübe arayışıydı ölmeden önce. Şu ana kadar bir uçağa binip de uzaklara gitmek nasip olmadı. Arayışlarım hep ertelendi. Uzaklarda vatanımı özleyecektim, kitaplarımı orada yazacaktım. Uçak kalkmadı benim için bir türlü. Göndermediler... Gidemedim.
Halen aynı şehirdeyim. Sıcak bunaltmaya başladı. Okullar açılsaydı düzenli bir hayatım olurdu. Evimde kiracı oturuyor. Onun çıkmasını bekliyorum. Çıkmakta biraz gecikti, öfkemi içimde tutuyorum çünkü bir iş yaparken başkasına bağlı olmak bana göre değil. Ev taşıma işini okullar açıldıktan sonraya bırakmak istemiyorum. Tatildeyken taşınmak en güzeli. Ah insanlar! Kendine göre plan yapıp başkasını düşünmeyen bencil insanlar! Bu arada ev sahibi de kirayı 5 bin TL yaptı. Her açıdan kayıp hayat... Mevsimler, haftalar, günler kayıp... Neyse... Evime geçip kabuğuma çekilmek istiyorum. Dışarıyla en az iletişim ve etkileşim... Evden okula, okuldan eve. Kızımın okuluyla ilgilenmek... Market ve fırın... Başka hiçbir yere takılmamak... Masaüstü bilgisayara ihtiyacım var, evime klima da şart. Okuma ve yazmaya devam... Yalnızken mutluyum. Küçük hesaplardan ve kötülüklerden uzağım. Neyse... Alıntıyla düşünmeye devam edelim.
"Müthiş sıkılıyorum. Daha kötüsü, insanlardan soğuyorum galiba. Oysa ben onlarsız, onlara güvenmeden edemem... Ama elimden ne gelir? Sevgiden, yakınlıktan, insanca davranmaktan anlayanlar o kadar az ki... Büsbütün kabalaşmaktansa, uzaklara gitmek daha iyi."
(Erdal Öz'e Mektuplar - Edip Cansever)
....
Sen uzaklara bürünen
Güzün yaslı evladı ey
Dilimde senin için bir şimşeğin kavı
Senin için terkisinde kan taşıyan rüzgar
Hançer sesli karanlık
Göğsümde güneşten bir çarpıntıdır
Tunç bir nehri çağırışım senin için
Yağmurdaki azamet
İçinin buzları erisin için erisin için
Bir atın şakaklarına oyulan keder
Yırtıcı bir bahar hazırlığı senin
DELİLİĞE ÖVGÜ: MICHAEL CHEVAL... #6
Deliliğin edebiyatta ve plastik sanatlarda, metin ve resim arasında sürekli göndermelerle yeniden üretilen bir imgeye dönüşmesi de aynı döneme rastlar. 14.yüzyılın sonlarından itibaren nehir gemicilerine emanet edilen deliler, suyun akışıyla uzaklara taşınır, normal insanlar arasından sürgün edilir, aynı zamanda suyla arındırılır. Foucault, su ve deliliğin, Avrupa insanının hayalinde birbirlerine uzun zamandan beri bağlı olduğunu söylerken, deliliğin çehresinin Batılı insanın Hayal gücüne 16. yüzyıldan itibaren musallat olduğunu ekler (Foucault, 2000:41).
....
Bir Yangın Tenhası
-İlk Sağanak-
Sen uzaklara bürünen
Güzün yaslı evladı ey
Dilimde senin için bir şimşeğin kavı
Senin için terkisinde kan taşıyan rüzgar