Duman duman tükettim hayatımı.
Ne kadar belirsiz gördüklerim, okuduklarım.
Bilinmeyen bir dilde bana gülümseyen
Açık bir kitap dünya.
"Bu insanlarla dolu dünyanın ne ilgisi var seninle?"
İçimde bir şey parçalanıyor. Kızıllık kararıyor.
Artık hiçbir şey hissetmeyecek kadar çok şey hissettim,
Ruhum tükendi, kalan yalnızca bir yankı içimde.
Giderek azalıyor volanın hızı.
Gözlerimin üzerinden kaldırıyor ellerini düşlerim.
Yalnızca bir boşluk duyuyorum içimde,
bir çöl, bir gece denizi
Ve o gece denizini duyar duymaz içimde,
O boşluğun ötesinden ve sessizliğinden
Bir kez daha, bir kez daha o uzun ve çok eski çığlık...
Eğer ben öldükten sonra yazmak isterlerse yaşam öykümü,
Bundan daha kolayı yoktur.
Yalnızca iki tarih konmalı: doğum günümle ölüm günüm.
Bu ikisi arasındaki bütün günler benimdir.
Ben bir koyun çobanıyım.
Koyunlar da benim düşüncelerim.
Düşüncelerimin hepsiyse duygulardır.
Gözlerimle, kulaklarımla düşünürüm,
Ellerimle, ayaklarımla,
Burnumla ve ağzımla.
Dokunuyor bana bu yoksul vapurun böyle doğal ve kendi halinde gidişi
Bilmem neden, titizlenen bir havası var,
Görevini yerine getiren dürüst bir insan gibi.
Sayfa 73Kitabı okudu
Lidia, hiçbir şey bilmiyoruz biz. Yabancıyız
Nerede yaşarsak yaşayalım. Her şey yabancı,
Ne de konuşan var dilimizi.
Gel biz kendimize bir sığınak yaratalım,
Ve el çekelim dünyanın incitmesinden, gürültüsünden.
Aşk daha ne isteyebilir başkalarına kapıyı açmamaktan öte?
Sayfa 91Kitabı okudu
Tek dileğim tanrılardan beni unutmaları.
Ne üzgün, ne de hoşnut, özgür olmak,
Bir hiç olan havaya can veren
Rüzgâr gibi özgür.
Sevgi de, nefret de arar bulur bizi.
İkisi de baskıyla, her biri ayrı ayrı.
Tanrıların hiçbir şey
Bağışlamadıkları kişi özgür olabilir ancak.
Sayfa 92
Hayat
Hayat içimde aksın isterim
Beni yormadıkça
Yeter ki ben değişmeyeyim.
Kimseyi ilgilendirmez, kimin
Ne kazandığı, ne yitirdiği,
Şafağın her zaman ışıyıp ışımadığı,
Yaprakların her yıl
Ilk baharda yeşerip yeşermediği
Sonbaharda dökülüp dökülmediği.
Gerisine gelince insanların
Hayata bütün o kattıkları
Ne katar benim hayatıma?
Yola çıkmak! Yitirmek ülkeleri!
Bir başkası olmak süresiz,
Yalnız görmek için yaşamaktır
Köksüz bir ruhu olmak!
Kimseye ait olmamak, kendime bile!
Durmadan gitmek, sonu olmayan
Bir yokluğun peşinde
Ve ona ulaşma isteği içinde!
Böyle yola çıkmaktır yolculuk.
Ama ben açık bir yol düşünden öte,
Bir şeye gerek duymuyorum yolculuğumda.
Gerisi sadece gök ve toprak.
Duman duman tükettim hayatımı.
Ne kadar belirsiz gördüklerim, okuduklarım.
Bilinmeyen bir dilde bana gülümseyen
Açık bir kitap dünya.
Tanımaya başlıyorum kendimi. Ben yokum
Olmak istediğimle başkalarının gözündeki
ben arasıda ki boşluğum ben.
Ya da o boşluğun yarısı, çünkü orada da hayat var...
Sonunda ben oyum işte...
Işığı söndür, kapıyı kapa, son ver koridorda
terkliklerini sürüklemeye.
Rahat bırak odamda beni tek başıma.
Aşağılık bir yer bu dünya.
Topla pılını pırtını bir yere gitmemek için!
Yelken aç her şeyin her yerde rastlanan olumsuzluğuna
Görkemli bayraklarla donanmış o düşsel,
Çocukluğunun o renk renk minyatür gemileriyle.
Topla pılını pırtını Büyük Yolculuk için!
Fırçaların ve makaslarınla ulaşılamayan
O çok renkli uzaklığı da unutma.
Topla pılını pırtını bir daha dönmemek üzere!
Sen kimsin toplumda boşu boşuna var olduğun bu yerde,
Ne kadar yararlıysan o kadar işe yaramaz,
Ne kadar gerçeksen o kadar sahte?
Sen kimsin burda, kimsin burda, kimsin burda?
Yelken aç, bir şey almadan yanına, değişik kimliğinle.
Bu insanlarla dolu dünyanın ne ilgisi var seninle?