Sadece aptalların ciddiye alındığı bir dünyada yaşıyoruz. O halde beni anlamıyor diye üzülmek niye ?
Oscar Wilde
Harika bir yazı
Babaannem ılık bir ikindi üzeri vefat etti. Babam, emin olmak için ağzının önüne ayna tuttu ve sonra hafif bir ses tonuyla, “Vefat etti annem” dedi. “Allah rahmet eylesin.” Çocuk aklımla babamın yaşadığı sükunete bir anlam veremedim. Sonra annemden öğrendim. O gece yorganın altında hıçkıra hıçkıra ağlamış babam.
Tevekkülü, isyan etmemeyi o gün
Ne güzel ÖĞRETMENSİN SEN
“Üzmüşler çocuğu, diğer çocuklar. "Senin baban çöpçü, sen de pis kokuyorsun” demişler. Vicdan duygusu tam gelişmemiştir okul öncesi çocuklarında. Zaman zaman böyle acımasız olabilirler. Kırmışlar yavrucağın kalbini.
Konuştum babayla. Çok üzüldü, çocuğunun üzülmesine. Dağ gibi adam gözyaşlarını ilk kez ayırdı gözlerinden belki de. “Üzülmek
Hayatında bir şeyler yoluna girmeye başlamışken, çıkıyor karşına o insan. Tüm düzenin dengen bozuluyor. Seviyorsun ya, boku çıkıyor. Zaten bazıları sayesinde kırılmış bi kalbe sahipken, bir de üstüne o parçalıyor kalbini. Sen; hayır diyorsun bu defa üzülmek yok, bu defa olmaz. Ama her seferinde üzülmekten ölüyorsun. Bildiğin yollar bilmediğin yerlere götürüyor seni. Bir zamanlar her gece özlediklerin, adını duyunca her gece ölmek istediklerin oluyor. Gözlerini kapattığında bile karşında gördüğün insanı, unutmaya çalışıyorsun. . Sen tabi kendine kızıyorsun yine, yine sövüp sayıyorsun hayatına, gelmişine, geçmişine.. Bırakıp gitmiş işte, ne yapsan dönmeyecek. Sonra birileri çıkıp konuşuyor, daha iyilerini bulursun, daha iyisiyle tanışırsın. Arkadaş, zaten en iyi olduğunu düşünmesen, niye sevesin ki onu. Onca insan arasında neden o? İnsanın canı yanmışken, duvarlarda üzerine üzerine geliyor. Konuşulan her kelimenin bir ucu sanki sana çarpıyor. Her şeye sinirlenen agresif birine dönüşüyorsun. Sen özlüyorsun ama, Boşver o mutlu nasıl olsa” diyorsun. Yok, olur mu hiç. Sen kendini iyice beter edeceksin, hayatından soğuyacaksın, umutların tükenecek, yoluna giren herşey yolundan çıkacak. Değer verme, çünkü değer verdikçe sen; kendinden eksiliyorsun, karşındakinin gözünde. Ama ne yaparsan yap hak etmediğin duyguları yaşıyorsun daima.. Oysa aşık olurken hep sonsuza kadar o kişiyle olacağımızı düşündük değil mi? Asla olamayacağını bile bile.. Ya biz sevmeyi bilmiyoruz, yada karşımıza hep yanlış insanlar çıkarıyor hayat..
Bizde kırıldık ama hayata sırtımızı dönmedik . Kırıldık ama kırmadık boynumuzu büküp sevgi dilenmedik ,sabahlara kadar ağladık; gün aydinlandiginda ise gülümsedik gülümsettik . Acılar çektik ve bu acının tarifini ameliyathaneye girip narkozsuz delik deşik edilmek olarak verdik ama ayağa kalktığımız da yürümeyi unutmadık ve inadına koştuk . Ailemizle ,arkadaşımızla ve diğer insanlarla küs olsakta yine de vazgecmedik mucaledemizden biz hep mutlu olmayı inadına başardık başarmasak bile çabaladık yılmadık . Peki sen niye mutsuzsun ? Neden hep acıların var ? Hayatında değeri bile olmayan birileri için üzülmeye değdi mi ? 1 yıl sonra neden üzüldüğünü bile hatırladın mi ? Mutlu olmak için bir çok sebebin varken üzülmek için neden sebep aradın ? Kıçınızı yerden kaldırıp neden ayaklarınızın üstünde durmuyorsunuz ?