Lidia, hiçbir şey bilmiyoruz biz.
Yabancıyız
Nerde yaşarsak yaşayalım, herşey yabancı, ne de konuşan var dilimizi.
Gel biz kendimiz bir sığınak yaratalım,
Ve el çekelim dünyanın incitmesinden,
gürültüsünden.
Aşk daha ne isteyebilir başkalarına kapıyı açmamaktan öte?
Bilinmezlikte açılan bir giz gibi,
Kutsal bir sığnak olsun bize..
Fernando pessoa
Mário de Sá-Carneiro ’ ya mektup *
14 Mayıs 1916
Fernando Pessoa
Bugün size bu satırları duygusal bir ihtiyaçtan ötürü, sizinle karşılıklı konuşabilmek için yanıp tutuştuğum için yazıyorum. Kolayca tahmin edebileceğiniz gibi, söyleyecek hiçbir şeyim yok. Dipsiz bir bunalımdayım bugün – hepsi bu. Sözlerimin saçmalığı halime
tercüman olsun.
Asla bir geleceğe sahip olmamış olduğum
Pessoa ve felsefesi
Seyahat fikri midemi bulandırıyor.
Hiç görmemiş olduğum her şeyi göreli çok oldu.
Henüz görmemiş olduğum her şeyi göreli çok oldu.
Sürekli yenilenmenin sıkıntısı, varlıklar ve fikirler arasındaki aldatıcı*
farkların altında her şeyin hep aynı olduğunu keşfetmenin sıkıntısı, caminin, tapınağın ve kilisenin aynı olması, yoksul bir kulübeyle sarayın
pessoa ve sonbahar fikri
Yaz biterken, sıcakların azaldığı ilk günlerin ardından, akşama doğru uçsuz bucaksız gökyüzünde bazı renklerin yumuşadığını, sonbaharı haber veren soğumuş meltemin de bunlarla hafifçe oynadığını gördük. Yapraklar hâlâ yeşildi, yapraklar dökülmüyordu henüz, bir gün bizim de başımıza gelecek olan, dış dünyadaki ölümü algılamaktan doğan sıkıntı da
hiçbir şey değilim.
hiçbir şey de olmayacağım.
bir şey olmayı istemem.
ancak, dünyanın bütün düşleri var bende.
Ne kadar garip aşk, başlamadan dünyanın en kötü durumunda olduğunu hissediyorsun. Kurtarıyor seni, boğulmakta olduğun okyanustan çıkartıyor. Sonrasında o okyanusa gittiğinde daha da nefessiz kalıyorsun, elinden tutmak seni çıkarmak isteyenlerin ellerini tutamıyorsun. Ne olursa olsun onun elini arıyorsun. Gelip gelmeyeceğini bilmesen de o okyanusta nefessiz bir şekilde bekliyorsun. Yaşamıyorsun, yaşayamazsın da. Seni yaşatacak tek şey onun o eli, seni hayata döndürmesi. Başka bir elin beni bu okyanustan asla çıkaracağını zannedemiyorum. Pessoa da öyleymiş zaten Ophelia'ya son mektubunu yazdıktan sonra başlamış Huzursuzluğun Kitabı'na... Önceki alıntıları tabii ki var ama aşk dönemindeyken ne kadar da mutluymuş. Aşk insanı kurtarsa bile daha derine boğuyormuş. Günden güne daha çok öğreniyorum bunu. Daha nefessiz kalıyorum.