Karşımdakilere bir zarar vermediğimi düşündüğüm yalanları daha kolay söylüyorum.
Önüne çıkması muhtemel şeylerle karşılaşmaya hazır değilsen , endişeyle bekliyorsan,o vakit aramak gürültü kopararak gelen bir ölümü beklemek kadar zorludur.
“Susuyor olmam, acı çekmediğim anlamına gelmez…”
“Aşkı ve öfkeyi söyleyemediğinde insanın konuşmaya dair hevesleri de bir bir yok oluyor.
Susuyorsun…”
Ulaşmak, yakalamak istediğim birileri, bir şeyler var ama hep geç kalıyorum. Tam varmışken gidiveriyor o şey. Kalkan bir otobüs oluyor, kapanan bir kapı oluyor, kalabalığa karışan bir daha göremediğim biri oluyor. Geç kalıyorum sonuçta. Hayatla aramdaki bu fark hiç kapanmadı...
Nerde yanlış yaptım?
Birçokları bunu hiç düşünmediğimi sanıyor. Yanılıyorlar oysa. Sırf bu soru yüzünden, gözlerimi hiç kapamadan günleri birbirine bağladığımı bilirim.
