Karmakarışık olmuştum,darmadağın,telaşlı,yorgun...
Kayboluyordum sanki mutlu olmam gerekirken? Hep isyan ederiz bir şeyler eksik olduğu için ya da hep üzülürüz hayallerimize ulaşamadığımız için aslında hepsi yanıbaşımıza geldiğinde de ne yapacağımızı bilemeyiz kapılırız,yıpranırız,zorlanırız istemediğimizden ziyade korkularımızdan garantici insanlarız biz.Sevmeyiz;Korumasız yola çıkmayı,düz yollar varken dağa tırmanmayı,hepimizin bir yerlerde kaybetmeyi göze alamadığı şeyler vardır,buna kendimiz de dahiliz.Biz korkak ve ürkek yaratıklarız,hep daha fazlasını ister vermiyor diye hayatı suçlarız,sürekli neden yoluma taş koyuyor deriz fakat taşı kaldırmaya gücümüz ve takatimiz hep kalmamıştır.Hayat hep bir karar aşamasında bırakır bizi ve kader senin seç der,bu aşamalar kim olduğunuz ve kim olmak istediğiniz arasındaki köprüyü oluşturur.Doğrusu beni bulmaz derken yanındaki doğruyu elinin tersiyle iter insan o kadar dibe itekler ki onu tüm doğruları yanlış yapar sonunda.Ve bence hayal kırıklığına uğrama korkusudur insanın ellerini bağlayan kalbine bıçağı saplayan...