'' je voulus cent fois me tuer, mais j’aimais encore la vie. cette faiblesse ridicule est peut-être un de nos penchants les plus funestes : car y a-t-il rien de plus sot que de vouloir porter
continuellement un fardeau qu’on veut toujours jeter par terre; d’avoir son être en horreur, et de tenir à son être ; enfin de caresser le serpent qui nous dévore, jusqu’à ce qu’il nous ait mangé le cœur ?''
''yüzlerce kez kendimi öldürmek istedim, yine de hayatı seviyordum. bu gülünç zayıflık, en büyük felaketleri doğuran eğilimlerimizden biridir belki. yeryüzüne savurmak istediğimiz bir yükü, onun dehşet veren varoluşuna bürünerek ve yine onun varlığına tutunarak yaşamak... kalbimizi yiyip bitirene dek durmayan yılanın, bizi baştan sona deştiği halde başını okşamak... böylesi bir yükü sürekli taşımayı istemekten daha aptalca ne olabilir?''
çeviri kitapta mevcut değildir,
yaşlı kadının bu cümlelerini çok sevdiğim için, bir dokunuş da ben yapmak istedim.
