Yaşar Kemal’in İnce Memed’ini hayatının içine almamış ya da Ataol Behramoğlu’nun, bir şiirinde onun ağzından “Yaşamak görevdir bu yangın yerinde. Yaşamak, insan kalarak” dedirttiği, “Bir acıya kiracı”* şair Metin Altıok’un Sivas’ta yakılarak katledilmesinden yıllar önce yazdığı “Ve yanında Kav taşıyan ben. Tekinsizim size göre. İbret için yakılması gereken” dizelerinin ölümüyle arasındaki mistik bağlantıdan habersiz insan yığınlarının farkındalığı yükümü ağırlaştırıyor, şiirin gücü nasıl yok sayılır böyle?