Akşamın yedisinde Ivan Fedoroviç trene binip Moskova’ya yollandı.
“Geçmişle,eski dünya ile ilişkisi,her şey birden bitti,oradan ne bir haber ne bir ses isterim artık ! Yeni âleme, yeni yerlere hem de bir daha geriye bakmadan...” Ama ruhunu sevinç yerine derin bir karanlık kapladı; kalbi ömründe duymadığı bir hüzünle sızlıyordu.Bütün geceyi düşünceler arasında boğularak,huzursuz bir şekilde geçirdi.
-Peki,dedi Alyoşa kederli bir dille; Ya taze bahar yaprakları,aziz mezarlar,mavi gök,sevdiğin kadın...Nasıl yaşayacak,neyle seveceksin onları ? ruhun,kafan böyle cehennemlik olmuşken mümkün mü ? Yo sen zaten onlara katılmaya gidiyorsun....yoksa dayanamaz kendini öldürürdün.
Yaşam nedeni
Sen haklıydın.Zira,insanların var olmasının sırrı yalnız yaşamakta değil,yaşamalarının nedenidir.Ne için yaşadığını kesin olarak bilmeden,insan yaşamayı kabul etmez,hatta dünya nimetlerine boğulsa bile kendini yok etme yoluna gider.
Okur Takip Önerileri
İnsanlar özgür kaldıkça dünyanın bütün bilgileri onların karnını doyuramaz.Sonunda özgürlüklerini bir yana atarak, “Köleliğe razıyız, yeterki karnımız doysun!” Diye yalvaracaklar.Özgürlükle karın tokluğunun, dünya nimetlerinin bir arada olmayacağını anlayacaklar ve bunu aralarında hiç bir zaman paylaşamayacaklar.
-Beni görmeyi çok mu istiyordun ?
-Çok.Seninle iyiden iyiye dertleşmek ve her şeyimle sana açılmak istiyorum.Sonra da vedalaşmak...Bence insanların birbirlerini tanımaları için en iyi zaman birbirlerinden ayrılmak üzere oldukları andır.