"Deli Bal"
- Birtanem füsun’um sözümü tutamadığım için beni affet canım füsun’um aşkım herşeyim yine yüzyüzeyiz sana en başta verdiğim sözü tutamayacağım birtanem yanıbaşında kalamayacağım ama beni affedeceğini biliyorum çünkü sen sevdiğini affetmeyi bilirsin seni dünyadan çok seviyorum. Hani birlikte okumuştuk küçük prens’i ben sana oradaki tilkiyim deyince sen bana kızmıştın evet ben o tilkiyim beni sevginle evcilleştirdin bak kaçamaz oldum bana beklemeyi öğrettin aşkın yolunu yordamını öğrettin.. Füsun sen beni yeniden yarattın seni dünyadan çok seviyorum hayattan çok seviyorum ama ben yaralıyım birtanem gücüm kendime yetmiyor gücüm seni kendimden korumaya yetmiyor dün seni mutlu etmek için çıktım yola ben uçarken senin kanatlarını kırdım ben mutluluğu bilmiyorum füsun korkuyu senin gözlerinde gördüğümde anladım kendimi güle deli gibi aşık olup yapraklarını yiyen bir kurtçuk gibi hissediyorum ben uzağa gidiyorum birtanem sevgimin seni acıtamayacağı bir yere seni acıtmadan inciltmeden sevebilecek bir yere.. Bana delibal diyorsun ya delibal’ın fazlası zehir olsun.. Delibal zehir.. Bana uzun bir aşk yaşattın çok mutluyum giderken sende mutlu ol birde beni affet şimdi değilse bile bir gün affet.. Sayamayacağın kadar öpücük,yıldızlar kadar öpücük birtanem.
Gazze
Üzerimde bombalar uçarken her daim,
Dünya bana karşı neden bu kadar zalim?
Her tarafımda Azrail'den zerreler görüyorum,
Her an hayallerimi, sevdiklerimi gömüyorum...
Bir avuç Yahudi'ye teslim olmuş tüm İslâm,
Kefeniyle geziyor kardeşim, anam, babam.
Yaralıyım, hangi yaramı sarayım, söylesenize
Yaşamayı unuttum, fark etmiyor gündüz gece...
Üşüyorum ey müslümanlar, üşüyorum
Tanımsız vahşet içinde ölümü düşlüyorum.
Burada güller oluk oluk kanla besleniyor,
Sizler, cesetlerin uzağında güneşleniyor...
Biz helak olmuyoruz, sizler sessizsiniz
Bir avuç siyoniste taparak delirmişsiniz.
Özledim, özledim sebepsizce ağlamayı
Özledim, savaş olmayan ülkede yaşamayı...
Zarif Şair
Kendimin peşindeyim. Kendimin, yani hakikatin. Hakikatimin.
Tüm güçlü ve zayıf taraflarımla kendimin.
Yoldaşsız bir yolda. Tek kişilik bir yolda. Herkes gibi. Yalınız.
Yürüyorsam düşe kalka, bil ki ısrarımdan.
Evet, kendimde ısrar ediyorum. Yolumda.
Israr etmek zorundayım.
O hâlde, sen ey çocuk, gülme, çaresizim. Yaralıyım.
Kendimle aramdaki mesafeyi kapatmak zorundayım.
Büyüklerim gibi. Büyüklerin gibi. Efendimiz gibi.
Ölmek zorundayım. Bir an önce.
Hiç değilse, ölmeden önce.
Dücane Cündioğlu
Yurdum gibi yaralıyım
Ne eksik, ne fazla
Derin bir uçurumum
Bütün haritalarda
Ahmet Erhan
21 Nisan..
"kimseye şifa dağıtmıyorum. bende yaralıyım
herkes kadar. dünya benim de boynumu
büktü. peşinden koştuğum pek çok şeyi
yakalayamadım. darıldım, kırıldım ama
parçalarımı yine kendim topladım."
"Bırak yaşasın yaşamak istediği hayatı.
Bırak yaşasın kendi doğrularını...
Ona gösterilende de var bir hakikat.
Şu gök kubbe altında hakikat olmayan bir şey var mı?
Hakikat kapılarının anahtarı sana mı verildi ki bu kadar eminsin kendinden?
Doğru düşüncenin sana ait olduğu zannıyla yıllarca yaşadın...
Defalarca yanıldın, aldandın.
Ve hâlâ kendini doğru sanıyorsun...
Burada yanlış dediğin ötede doğru olur.
Şimdi safsata dediğin ötede ilim olur.
Şimdi bilim dediğin ötede masal olur...
Bugün zehir dediğin yarın iksir olur.
Acıyı değiştirirsen eğri kılıcın gölgesi de doğru olur...
İster sil gözyaşlarını tebessüm et...
İstersen ağlayabildiğin kadar ağla ve istiğfar et...
İkisi de yanlış değil. İkisi de hakikat.
Gülersin her yer yanın gülistan olur.
Yaralıyım dersin, göz yaşın seni Yaradana kavuşturur."