“Keşkelerden yapılmış bir geminin kaptanıdır belkiler. Umut dağına çarpınca hüzün almaya başlar gemi. Batarsın, nefes alamamaya başlarsın. Ama ölmezsin, ölemezsin..”
Toprağın altına girenlerin bize bıraktıklarını sandığımız yoklukları aslında onlarla birlikte gömülüyordu.Bizim yokluk dediğimiz şey ise onları alıp götürdüğüne inandığımız ölümün kendisinden başka bir şey değildi.
Ne yaşadığın, niye böyle olduğun, seni kimin tutup bıraktığı, hiçbir insan evladının bir gram umrunda değil. Bunu herkes biliyor zaten. Yine de insan istiyor ki içine düştüğü boklardan birilerinin haberi olsun.
Bir değişim şuan
İçim dışım bir garip
Dudaklarımın arasında hüzün dökülmeli
Birileri dökülenleri tasdik etmeli
Omzuma bir dost eli düşmeli
Saçımı bir anne okşamalı