Bir konuda kendi görüşlerini birine dayatma meselesi beni gerçekten rahatsız eder, özellikle de din konularına girildiğinde. Kitaptaki karakterlerden bir türlü tam anlamıyla duygu alamadım; sanki bir şeyler eksik gibiydi. Özellikle annenin evlat edindiği kızı gerçekten sevdiğine inanmakta zorlanıyorum; sanki sadece bir görev gözüyle bakıyordu.
Katı ve baskıcı bir anneden öteydi; kızı, kendi inandığı şeye körü körüne bağlı etmek için, belki de bu görüşüne kendisinden daha fazla bağlanmasını istediği için evlat edinmişti. Bunlar olmayınca ise kitapta olduğu gibi işler sarpa sarmış, ve Jeannette'nin bağlı olduğu her şeyden bir çırpıda silinip ortadan kaybolmuştu. Kendi büyüttüğü kızını bizim deyişimizle reddetmişti.
Birçok kişiye acımasızca gelebilir, ama her anne-kız sahnesinde aklımda dönen tek şey Tanrı'nın bu kadına çocuk vermemesinde ne kadar haklı olduğuna dair düşüncelerimdi.
Hikayenin sonlarına doğru yaşanan ani değişimler, detayların eksikliği, özellikle annenin evlat edindiği kızın evden ayrılmasının ardında bıraktığı duygusal boşluğun ve bu zamana kadar yakınlaştığı kızların daha detaylı işlenmemesi, kitabın bana yarım kalmış gibi gelmesine neden oldu.
