Afşin Kum Gönderileri
Afşin Kum kitaplarını, Afşin Kum sözleri ve alıntılarını, Afşin Kum yazarlarını, Afşin Kum yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Özgürlük Zulmün Bahanesi Olamaz
Sayfa 44Kitabı okuyor
Zaten bahane arıyorlarsa
İnternet geçici olarak kapalı (bu kadar yıldır devam eden duruma ne kadar geçici denebilirse). Kitap falan da okuyamam, benim için fazla riskli. Zaten artık pek kitap okunmuyor. Hastalığın kitaplardan çıktığına dair söylenti bir ara o kadar yayıldı ki, herkes kitapları bir kenara bıraktı.
...söylenen yalana inanmak vicdanlara daha kolay geliyor. Birilerinin konuya hâkim ve olayla ilgileniyor olduğuna inanmak istiyoruz çünkü bizim kendimizden başka bir şeyle ilgilenmeye mecalimiz yok.
Pişmanlıkların bir yoğunluğu vardır çünkü, sen hareket ettikçe dibe doğru giderler. Sonra bir bakarsın ki onların çevresinde döner olmuşsun.
Bütün bunların bana öğrettiği en sarsılmaz bilgi, yalnızlığının farkına varan birinin asla yalnız kalmayacağıydı. Biri çıkıp gelmezse tabii! Yalnızlık kıskanç bir yoldaştır.
Sayfa 53Kitabı okuyor
Şimdi baştan başlasam, ne kadar çok şeyi farklı yapardım, diyor kendi kendine.
Sayfa 115Kitabı okudu
Artık ne beni seviyor ne kendini. Ben de kendimden nefret ediyorum. Kendim olmaktan nefret ediyorum artık.
Sayfa 84Kitabı okudu
Önemli olan neye inandığın değildi, inancın uğruna neleri görmezden geldiğindi.
Sayfa 42Kitabı okudu
Günün birinde öleceğin düşüncesini tamamen aklından silebilirsen, mesafelerin ve sürelerin bir önemi kalmıyor ve istediğin yere anında varabiliyorsun.
O kalkıp gitmeden hemen önce, büyük ve kutsal bir çan çalmıştı şehrin üstünde ve o çanı duyduğumuzda, nerede olursak olalım, annemizin yanına gitmemiz gerekiyordu. Herkes annesinin dizinin dibine vardıktan sonra ayakta kalanlar, bütün bu olup bitenler için sorumlu tutulacaktı, sonsuza kadar.
Bilgelik, senin zannettiğin gibi, her şeyin bilgisine ulaşmak deği, her şeyi unutabilmekle mümkündür. Kendi bilgeliğiimle alay etmeyi öğrendim ve hayatı ciddiye almamayı başardım sonunda. Uzun bir hayat yaşamak, yaşamamak demektir.
Sayfa 51Kitabı okuyor
Hayatta atacağımız bir sonraki adıma karar verirken, öncelikle hafızamızda kalan tecrübelerden yola çıkıyorsak eğer; en çok, yaşadığımız travmalara, yediğimiz darbelere göre karar veriyoruz demektir. Bu kadar korkak olmamızın nedeni bu olmalı.
Umut dediğimiz duyguda açıklanmaya muhtaç bir tuhaflık olduğunu düşünmüşümdür. “Bir umuttur yaşamak” gibi laflarla yüceltildiğini görürüz sık sık. Her şeye rağmen umudunu kaybetmeyen karakterlerin hikayelerini izleriz ya da okuruz. Oysa aslında, aklın, geleceğe ait bir olasılığı gerçektekinden farklı algılamasından başka bir şey değildir. Beklediğimiz, olmasını arzu ettiğimiz sonucun gerçekleşme olasılığını olduğundan yüksek sanma eğilimindeyiz. Rulet denen oyunun yeterli zekada ve akıl sağlığı yerinde kabul edilen insanlar tarafından oynanabiliyor olması bile bunun için yeterli kanıttır. Neden insan, küçük bir olasılığı, sırf gerçekleşmesini çok istediği için olduğundan büyük görüyor? Bir de adına “umut” diyerek methiyeler düzüyor?
