Ayşe Nart Gönderileri
Ayşe Nart kitaplarını, Ayşe Nart sözleri ve alıntılarını, Ayşe Nart yazarlarını, Ayşe Nart yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Gündüzler değil, siyah geceler sahiplendi bizi en çok: Kimi zaman önümüzü göremiyorduk. Senin güneşlerine sizler sahip çıktınız. Bize sahip çıkan olmadı. Karım, çocuklarım bile sahip çıkmadı. Senin ellerin güneşe uzandı, bize değil. Sen onları ısıtırken, biz üşüyorduk. Sen onları sarıp sarmalarken, biz çırılçıplaktık, siyah geceleri yırtıp bizi görmesini istediğimiz gözlerin hasretiyle donuyorduk.
Kimi zaman çoğunluklardan biri olarak bu insanları fark edemediğim için kendimle en acımasız şekilde hesaplaşacak, hesaplaşırken de gene onları suçlayacaktım. Çünkü toplumun ahlaki değerlerinin ağırlığı ile vicdanım arasında sıkışıp kalmıştım.
O an anlamıştım yalnızlığın özlemlerle ortaya çıkan bir duygu olmadığını.
Yalnızlık kavramı öyle bir duyguydu ki tarifine kelimelerden bir dünya kurulsa, gene de “yer” yetmezdi.
Yalnızlık, boşluğa uzanan bir yol gibiydi. Yıldızların yeri vardı uzayda ama yalnızlığın sığınacak bir yeri yoktu; kimsesizdi.
Yalnızlık, şehrin en kalabalık yerinde yürürken, insanlara bakıp, “herkesin bir evi var” düşüncesini geçirmekti aklından; kendi evi ve ailesi olduğu halde.
Yalnızlığın ne etiketi ne de dili vardı. Ondan kurtulmak için senden çok farklı, “asla beraber olamam” dediğin kişilere kucak açmalı, onlara sığınmalıydın.
Yalnızlık, duygusal kimsesizlikti; bir adı, dili yoktu. Bakacağı, göreceği, özleyeceği, sevineceği, ağlayacağı hiçbir nedeni yoktu.
Gençliğinde yaşadıkların senin alanını belirliyordu. Ya büyüyecektin ya da küçülüp hareket alanını daraltacaktın. İnsanın ihtiyarlığında yaşadığı alan ve hayatı, gençliğindeki cesaretin kendisine verdiği hayattan ibaretti.
Bunlarla baharım, yazım ben. Sonbahar, kıştı şimdiye kadar bu evde seninle yaşadığımız hayat.
Güç alıyorduk birbirimizden. Ancak hiçbir yılımızı gündüzleri katarak yaşamadık biz. Hayatımızın içinde sadece geceler vardı. Biz o kara gecelerde gizlenerek yaşadık.
Gündüzler değil, siyah geceler sahiplendi bizi en çok: Kimi zaman önümüzü göremiyorduk. Senin güneşlerine sizler sahip çıktınız. Bize sahip çıkan olmadı. Karım, çocuklarım bile sahip çıkmadı. Senin ellerin güneşe uzandı, bize değil. Sen onları ısıtırken, biz üşüyorduk. Sen onları sarıp sarmalarken, biz çırılçıplaktık, siyah geceleri yırtıp bizi görmesini istediğimiz gözlerin hasretiyle donuyorduk.
Gün gün hissediyordum, deliliğin aramızdaki incecik kopmaya hazır çizgisini. Keşke o çizgiyi bir silgiyle silebilsem de yerine geçilmesi, kopması imkânsız kalın bir çizgi çekebilseydim.
Alışık değildim babamı ağlarken bu halde görmeye; o masallardaki iyi yürekli dev adamdı bizim dünyamızda. O dünya yıkılmıştı artık. Kocaman yürekli, ağlamayan, bizi koruyup kollayan, akıllar veren bu adam; bu gece benim yanımda çaresiz, şefkate muhtaç çocuk gibiydi.
-Anneme sarılıp çocukluk günlerimdeki gibi bana ninni söylemesi, özlediğim, geride bıraktığım en masum şeydi.
Sayfa 128Kitabı okudu
Tanrı'ya olan inancımı kaybetmedim hiçbir zaman. Suçlu Tanrı değildi, insanlardı. Belki de beni ayakta tutan Tanrı'mın verdiği ruhsal güç idi.
Sayfa 126Kitabı okudu
Ne acılar anlatılarak bitmişti ne biz eski bizdik.
Sayfa 124Kitabı okudu
Tarikatlar sadece İslam'a değil, her dinde mevcuttur ve tehlikelidir, sapkınlığı doğurur. İlginçtir, her dinde birbirini izler, birbirlerinin zinciri gibidirler tarikatlar.
Sayfa 112Kitabı okudu