Yakın bir arkadaşımla konuşur gibiyim, dost meclisinde hayatımın akışında, geçmişte ve bugünde neler olmuş, gelecekte ne olmasını istiyorum diye fikir alışverişi yapar gibiyim. Sayfaları bir bir geçip, neredeyse her cümlenin altını çizerken, yıllardır hayatımda olan bir elin parmağını geçmeyecek ‘insanlarımın’ arasında bile ‘bana bu kadar benzeyen kimse yok’ diye düşünüyorum. Tercihler, yaşanmışlıklar, hayata bakış açısı ve daha birçok şey kendimde çok iyi bildiğim Ege’nin satırlarından dökülüyor. Benim kendime yüksek sesle bir türlü ‘gerçekten’ söyleyemediklerimi Ege satırlarında tek tek sıralıyor, haykırıyor, unutma diyor.
.
Pazartesi Mektupları bir arkadaşa yol gösterir gibi, bir kadının elinden tutup onu ayağa kaldırmaya, daha de güçlendirmeye, söyleyemediklerini kulağına ufak ufak fısıldar, yüreğine ilmek ilmek işler gibi. En sevdiğim adamı bile iliştiremiyorum hiçbir yere çünkü; bu kitap bir kadın dayanışması gibi. Benim hissiyatım, hayatı anlayışımın çoğu insana oranla farklı olduğu için ‘bana göre’ böyle.
.
Mutlu oluyorum okudukça, kısa kısa notlar uzun uzun iç döküşlerime gebe oluyor. Yazdıkça yazıyor, yazdıkça daha farklı pencerelerden bakıyorum kendime. Bir süredir nerede bulacağımı bilemediğim ‘kendime’ yeniden sesleniyorum; oradasın biliyorum, seni mutlaka bulacağım. Teşekkürler Ege, var ol.
