Hamının sifətində - süni təbəssüm, qondarma səmimilik, yalançı alicənablıq. Hamının gözünün içində - bir dünya şeytani həvəs... Həmişə hamıdan nəsə almağa vərdiş eləyən bir bölük acgöz indi bura (Məkkəyə) Allahdan nəsə qopartmağa gəlmişdi.
Yəqin ki, dağlar dağ qoynunda doğulanların üzünə haçansa cəmi bircə dəfə o təhər gülümsəyir. Elə gülümsəyirlər ki, dağ qoynunda doğulanlar dağları heç vaxt unuda bilməsinlər.
Evlərdən yollara açılan qapıların az qala hamısının eyni rəngdə olduğunu mən sonralar dönə-dönə gözlərimlə görmüşəm. Ancaq mənim təsəvvürümdə kənddəki hər qapının öz rəngi qalıb. Bu rəngləri, məndən ötrü, o qapılardan girib-çıxan adamlar yaradıblar: yaxşıların qapısı açıq rəngdə, pislərin qapısı tutqun rəngdə...
Yaqub mənim üstümə qışqırırdısa, deməli, o mənim qohumum idi - hər halda uşaqlar belə hesab eləyirdilər. Mən istəyirdim ki, uşaqlar həmişə belə hesab eləsinlər; mən istəmirdim ki, uşaqlar məni kimsəsiz bilsinlər, buna görə də heç vaxt Yaqubun sözündən çıxmırdım.
Nənəmin qar deyilən şeydən həmişə zəhləsi gedirdi, çünki onun başmağı olmamışdı: ömrü boyu öz balaca ayaqlarında nənəm atamın köhnə, iri başmaqlarını sürümüşdü.
Hardasa qaranlıq bir zirzəmi. Hardasa bir işıqlı may günü... bir yasəmən ağacı...
Və ilk dəfə dərsə gecikmiş bir uşağın yaxından səsi gəlirdi:
- Dayı, ay dayı, ağlama...
O pişpişənin böyründə bir əncir ağacı vardı, yarpaqları payızda da gömgöy olurdu. Bir də bir alça vardı, tövlə tərəfdə, divarın lap dibində, payızda çiçək açırdı... O alça dururmu hələ?
Sərvər dedi:
- Durur, niyə durmur... Sən mənim başımı bişirmə. Mənim pullarımı ver.
- Pişpişə də durur?
- Məni dolayırsan?
- Dolamıram, soruşuram, dururmu o pişpişə?
- Durur, nə olsun ki?
- Mən o pişpişənin dibində Əli oğlu Mürsəlin qızını öpmüşəm. - Sərvər dedi:
- Sən piyansan, ağzına gələni çərənləyirsən!