Emrah Ateş Gönderileri
Emrah Ateş kitaplarını, Emrah Ateş sözleri ve alıntılarını, Emrah Ateş yazarlarını, Emrah Ateş yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Bir an durdu , çok kısa bir saniye. Ama çok uzun sürmüş gibi hissettiren bir saniyeydi bu . Zamanın uzunluğu hep aynı değildir. Geçmek bilmeyen, ya da hemen geçip giden anlar vardır. Bir insanın sevdiğini beklerken geçen süre ile onunla zaman geçirirken geçen süre aynı akar mı?
Sayfa 86Kitabı okudu
Kendine haklı nedenler üretmede usta değil midir insan?
Sayfa 52Kitabı okudu
Insan zaten böyleydi, insan denilen varlık bir roller bütünüydü. Birinin evladı olarak başlayan rol; birinin arkadaşı, işçisi, kocası, babası, dedesi ve daha bir sürü farklı biçimlerdeki rollerle devam ediyordu. Bir tek kendi rolünü seçerken zorlanıyordu insan, o rolü yani ömrü boyunca üzerine yapışıp kalacak o rolü ...
Sayfa 51Kitabı okudu
Hangi kitapta okumuştu ya da kim demişti hatırlamadı, şöyle diyordu: "Mektup bir zaman makinesidir; bir yazarsın şimdidesindir, bir okursun geçmiştesin. "
Sayfa 33Kitabı okudu
Insan farkında olmadığı anların toplamı değilse nedir ki?
Sayfa 13Kitabı okudu
İnsan değişir. İnsanın hayatı, biten ya da yeni başlayan eylemlerin ilk günüyle doludur. Bir gün büyüdüğünü fark eder insan, yıllar sonra geri dönüp bir bakar ki sokakta son kez oyun oynadığı günü hatırlamıyor bile. Oysa büyümenin net bir takvimi olsa ya, kutsal bir günü olsa mesela, en azından o gün çocuklar dışarı çıkıp gönüllerince istedikleri kadar oynasalar ve bilseler ki ertesi gün büyüyecekler, bu bilinçle çocukluklarına son kez el sallasalar. "Çocukluğa Veda" diye özel bir gün olsa insan neler yapardı kim bilir? Tuhaf, insan çocukluğuna bir güle güle bile diyemeden büyüyüp gidiyor. Büyüdükçe gülüşlerinin azalması belki de bu yüzden.
Sayfa 11Kitabı okudu
“çünkü her hatıra, bir sahibi kalmayınca çöpe dönüşüyordu…”
Susuyor olmam, acı çekmediğim anlamına gelmez.
“ Çünkü her hatıra bir sahibi kalmayınca çöpe dönüşüyordu…”
“Tuhaf, insan çocukluğuna bir güle güle bile diyemeden büyüyüp gidiyor.Büyüdükçe gülüşlerin azalması belki de bu yüzden.”
Çocukların öldüğü yer katliam yeridir.
Nerede çatışma varsa oraya doğru gidiyordu insanlar; bilerek ölüme gider gibi... Oysa yaşamak, tam tersini yapmayı gerektirmez miydi?
Sayfa 53Kitabı okudu
"Kuş ölür sen uçuşu hatırla"
