Erdal Öz Gönderileri
Erdal Öz kitaplarını, Erdal Öz sözleri ve alıntılarını, Erdal Öz yazarlarını, Erdal Öz yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Hazırsındır insanları sevmeye. Hep birilerine güvenmek, birilerine yakınlaşmak, bir şeyler verme isteğiyle dolusundur. Güzel bir görüntüyü, güzel bir ezgiyi, güzel bir şiiri, bütün güzellikleri bölüşecek, paylaşacak birileri olsun istemişsindir. Senin yapında vardır bu sevecenlik. Yakınlaşmalarının çoğu yıkımlarla bitmiş olsa da böylesindir.
Kendi kendinle yüz yüze gelebilmelisin,bakabilmelisin kendi yüzüne.başkalarının yüzüne de.ama kendi yüzüne bakmayan biri, ne yüzle çıkar başkalarının karşısına?en korkuncu bu işte; Kendi yüzüne bile bakamaz olmak.bu yıldırıyor seni.içinde aşağılanmış, ezilmiş,pörtlemiş, vıcık vıcık iğrenç bir böcek yaşatarak insanların arasında dolaşmaktan, dolaşır olmaktan korkuyorsun.
Sayfa 90 - CanKitabı okudu
Dövüyorlar. Sokaklarda, dükkânlarda, sinemalarda yan yana olduğun, birlikte yürüdüğün, oturduğun, aynı geçitlerden karşılara geçtiğin, o her gün rastladığın insanlar mı bunlar? Kızgınlar? Kim bu insanları böylesine kızdıran?
𝐊𝐮𝐫𝐬̧𝐮𝐧𝐮 𝐲𝐮̈𝐫𝐞𝐠̆𝐢𝐧𝐞 𝐬ı𝐤𝐦𝐚𝐤. 𝐈̇𝐜̧𝐢𝐧 𝐞𝐥𝐯𝐞𝐫𝐦𝐢𝐲𝐨𝐫 𝐛𝐮𝐧𝐚. 𝐘𝐮̈𝐫𝐞𝐠̆𝐢𝐧𝐞 𝐤ı𝐲𝐚𝐦ı𝐲𝐨𝐫𝐬𝐮𝐧. 𝐘𝐮̈𝐫𝐞𝐤, 𝐠𝐚𝐫𝐢𝐩 𝐛𝐢𝐫 𝐝𝐞𝐠̆𝐞𝐫 𝐤𝐚𝐳𝐚𝐧ı𝐲𝐨𝐫 𝐨𝐫𝐚𝐝𝐚.
Sayfa 57Kitabı okuyor
𝐁𝐢𝐳𝐞 𝐠𝐮̈𝐜̧ 𝐯𝐞𝐫𝐞𝐧 𝐢𝐧𝐚𝐧𝐜ı𝐦ı𝐳𝐝ı, 𝐚𝐦𝐚𝐜ı𝐦ı𝐳𝐝ı.
Sayfa 42Kitabı okuyor
Aklın kendine dönüp kendi tadına bakmasıdır hüzün.
Yazılacak çok şey var, fakat hem mümkün değil, hem de sırası değil...
Candan selamlar.
Hüseyin İnanKitabı okudu
DENİZ MAHKEMEYE DÜŞMÜŞ
AVUKATI BEN OLAYDIM
Devrimci olmasaydım intihar ederdim,
Kâğıdımız çaput bizim
Kefenimiz bulut bizim
Mesleğimiz umut bizim
Kıranlara selâm olsun
Ülkü TamerKitabı okudu
Ben işe karışarak Alp’in yerine Ato’nun gitmesini sağladım.
Sinan: Yetenekli bir arkadaş. Her şeyiyle iyi.
Gurubumuzun genel sorumlusu. Şimdiye kadar yanlışı yok.
Ve birden Sinan’ın hiç dilinden düşürmediği bir şiir dökülüyor içimden, o akşam saatinde:
«Ölüm buyruğunu uyguladılar
Mavi dağ dumanını
Ve uyur uyanık seher yelini
Kanlara buladılar
Sonra oracıkta tüfek çattılar
Koynumuzu usul usul yoklayıp
Aradılar
Didik didik ettiler
Kirmarışah dokuması alkuşağımı Tespihimi tabakamı alıp gittiler
Hepsi de armağandı...»
Ahmed Arif - 33 kurşun şiiri (Vurulmuşum)Kitabı okudu
Önümde yatan ölü incecikti, dal gibiydi.
Çıplak bedeninde mor noktalar vardı. Bir çifteden çıkan saçmaların izleri olmalıydı.
Eğilip daha yakınına sokuldum. Yüzüne baktım. Dudakları gerilmişti. Belli ki ilk ölen oydu.
Solmuştu yüzü, eskimişti. Saçları alnına yapışmıştı. Sanki bir kriz anında güçlükle soluk alır gibi bir görünüm vardı yüzünde. Ama hiçbir buruşma yoktu, gergindi yüzü. Dudaklarındaki kasılma, çektiği acıdan gibiydi...
Yavaşça eğildim. Yüzüne yaklaştırdım yüzümü. Ne kadar da solgundu. Acı, donup kalmıştı yüzünde. Ağzına sinekler konmuştu, geziniyorlardı dudaklarında. Uzanıp üfledim sinekleri, kovdum. Havalanıp yine kondular. Daha hızlı üfledim. Gözleri yarı aralıktı. Dudaklarımı uzattım, öpmek istedim onu. Ve eğilip öptüm soğumuş alnından. Bir daha öptüm.
Birden boynundaki yırtığı gördüm. İlk kurşunu boynundan yiyip çöken kimdi?
İçimden yuvarlanıp gelen bir ses, sanki hiç tanımadığım bu genç ölüyle tanıştırmak istedi beni;
«Alp bu» diyordu içimdeki ses.
Ve taştı dudaklarımdan. Bağırmışım:
«Alp bu!»
Kendi bağırışımla kendime geldim. Çevreme bakındım. Off, ne kadar kalabalıktılar. Ne kadar yalnızdım. Kimdi bu insanlar?
«Alp mi dedin?»
«Alp bu,» dedim.
«Alp. Hangi Alp? Soyadı ne? O da Orta Do-ğu’da mı okuyor?»
Soruyorlar: «Alp diye biri var mı o fotoğrafların arasında?»
Yanıtlıyorlar: «Yok komutanım.»
«Kim bu Alp?»
«Alp bu» dedim, sustum.
Ne demek ‘Kim bu Alp?’
Artık hiçbir soruyu yanıtlamak istemiyordum. Zorladılar, ama konuşmadım.
«Tamam. Yeter. Götürün.»
Kollarımdan tutup yanyana yatan iki ölünün üç metre kadar açığındaki üçüncü ölüye doğru çektiler beni.
«Bu kim?» Baktım. Tanıyamadım.
«Kim bu?» Hiçbirine benzemiyordu.
«Söyle, kim bu?» «Rahat bırakın, düşünsün çocuk,» dedi bir ses.
Rahat bıraktılar.
Bir süre konuşmadılar.
Neden sonra sordular:
«Kim bu?» Döndüm: Arkamdaydılar. Kalabalıktılar. Öte de, az ötede otların üstünde yatan Sinan’la Ka dir’in uyuyuşlarına baktım. Sonra yine döndüm önümde yatan genç ölüye. Kim olabilirdi? Kafamdan bütün arkadaşların görüntülerini bir bir geçiriyor, adlarını fısıldıyordum bir bir.