1990 Türkiye'sinde, 1958-59'larda Pakistan'da yaşanan tüm olaylar yaşanır olmuştur. Laik devlette din dersi zorunlu kılınmıştır. Türk'ün kamutayında Atatürk'e en ağır hakaretler yapılabilmiştir. Devletbaşkanı koltuğunda oturan bir kişi, gericiliğin sembolü durumuna gelmiş bir meczupun mevlüdüne telgraf yollamıştır. Cuma namazları saatlerinin dinlence dilimine alınması için, kolej çıkışlı, uygar görünümlü bir saylav yasa önerisi sunmuştur. Atatürk'ü gerici sayan solcular, Atatürk devrimlerinin durağanlığından söz etmeye başlamışlardır. Tüm bu ortamda Niyazi Berkes gibi isyan edip şöyle seslenmek geliyor:
"Ey Atatürk nerdesin? Yetiştirdiğin kuşağından olanlar ancak Şark diyarına geldikleri zaman mı seni daha iyi anlayacaklar? Senin, hani o damarlarındaki saf kanla öğündüğün gençlerin kimileri şimdi benim gördüğüm gerilikleri getirme istikametine şimdiden dönmüş değiller mi? Aman, buralara gelmesinler seni anlamak için. Öyle marifetler öğrenebilirler ki, senin adını Türk tarihinin sayfalarından bir daha okunmayacak derinlikte kazıyacaklar. Daha şimdiden hissediyorum ki, tuttukları yol Türkiye'ye de aynı şeyleri getirmeye doğru gidiyor. "
(Noktayı öyle güzel koymuş ki, bunun üstüne diyecek bir şeyim kalmadı.)
