“Gazzeli insanlar her saldırıdan, her kayıptan sonra ‘Hasbunallahu ve ni'mel vekil' ( Allah bize yeter, o ne güzel vekildir) diyorlardı. Benim ülkemin insanları için bu söz bazen öfke tepkisidir. Oysa bu cümle Gazzeliler için tevekkül ve teslimiyetin, belki biraz da umudun kelimelere dökülmüş haliydi. Çünkü Gazzeliler korkmuyolardı, sadece yaşadıklarının çok ağır olduğunu dile getiriyordu. Yalnız olduklarını düşünüyorlardı.